Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
15
szościkrajówniezostałazaakceptowanazpowodunadmiernegoopieraniasięnanie-
udowodnionychkoncepcjachetiologicznych(klasyfikacjętęprzyjęłotylkopięćkrajów).
AlternatywędlaICD-6wStanachZjednoczonychstanowiłpowstałyiopublikowany
w1952rokunDiagnostycznyistatystycznypodręcznikzaburzeńpsychicznych”(DSM-I).
Byłonwniemniejszymstopniuopartynakoncepcjachetiologicznych,odzwierciedlając
szerokorozpowszechnionąakceptacjękoncepcjipsychoanalitycznych(zczęstymodwoły-
waniemsiędomechanizmówobronnych)ipatogenetycznegorozumieniantypówreakcji”
wedługAdolfaMeyera.Głównąinnowacjąbyłodołączeniesłownikadefinicjiposzczegól-
nychkategorii[WidigerT.A.,ClarkL.A.,2000].
Drugiewydanie(DSM-II),opublikowanew1968roku,byłoopartenaVIIIRewizji
MiędzynarodowejKlasyfikacjiChorób(ICD-8),akażdajednostkachorobowabyładefi-
niowanadoużytkuwStanachZjednoczonych.PodobniejakwDSM-IrównieżDSM-II
zachowaławielekoncepcjidotyczącychetiologii(np.nerwice).Poprzejrzeniuwczes-
nychprojektówICD-9napoczątkulat70.XXwieku.AmerykańskieTowarzystwoPsy-
chiatryczneoptowałozastworzeniemtrzeciejwersjiDSM(DSM-III),wzwiązkuztym
żemiędzynarodowycharakterICD-9spowodowałliczneniekonsekwencjeterminolo-
giczneidefinicyjne,jakrównieżzpowodutego,żepodtypynienadawałysiędoużytku
klinicznegoibadawczego.
W1972rokuFeighneropublikowałkryteriadiagnostyczne,którebyłyszerokocyto-
waneistosowanewbadaniachnaukowych,aostateczniestałysięfundamentemklasyfi-
kacjiDSM-III[FeighnerJ.P.iwsp.,1972;KendlerK.S.,MuñozR.,MurphyG.,2010].
W1974rokupodkierunkiemRobertaSpitzerapowołanoTaskForceonNomen-
clatureandStatistics.Miałonzazadaniestworzeniesystemuklasyfikacyjnego,który
odzwierciedlałbyówczesnystanwiedzydotyczącyzaburzeńpsychicznych,aktórybył-
byużytecznyzarównodlaklinicystów,jakibadaczy,orazkompatybilnyjaktotylko
możliwezICD-9[SpitzerR.L.,CantwellD.P.,1980].
KlasyfikacjaDSM-IIIwprowadziłapoważnązmianęparadygmatuzetiologicznego
wkierunkuopisowego,którymiałbyćneutralnywodniesieniudoetiologiiiróżnych
orientacjiteoretycznych.Wprowadzonodwiemetodologiczneinnowacje:jasnosformu-
łowane,wyraźnekryteriadiagnostyczneorazdiagnozęwielowymiarową(wieloosiową).
Nowościąbyłooddzieleniesyndromówklinicznychodzaburzeńosobowości,comiało
zwrócićuwagęnaważnośćtychostatnich[ClarkL.A.,WatsonD.,ReynoldsS.,1995].
Zastosowaniezoperacjonalizowanychkryteriówwmiejscesłownikowychdefinicji
wznacznymstopniupoprawiłorzetelnośćsystemuidostarczyłobadaczomdobrzezde-
finiowanychkategoriidobadańnaukowych.Systemdiagnozywieloosiowejułatwiłsto-
sowaniebiopsychospołecznegomodeluocenypoprzezpotraktowanieoddzielne,aprzez
tozwrócenienanieuwagi,zaburzeńrozwojowychorazzaburzeńosobowości(ośII),
stanufizykalnego(ośIII),stresorów(ośIV)orazpoziomuprzystosowania(ośV)oprócz
naogółnajważniejszejbieżącejdiagnozy(ośI)[SpitzerR.L.,CantwellD.P.,1980;Rut-
terM.,ShafferD.,1980].
WprowadzenieDSM-IIIokazałosięniezwykłymsukcesem.Odchwiliopublikowa-
niatejklasyfikacjiw1980rokuzostałaonaprzyjętaiformalniezastosowanadosłownie
wewszystkichośrodkachzdrowiapsychicznegowStanachZjednoczonych,stającsię
podstawądiagnozywewszystkichzakresachdlaprofesjonalistówzajmującychsięzdro-
wiempsychicznym.Opowszechnymmiędzynarodowymzainteresowaniuszczególnie
wśródnaukowcówświadczyto,żeDSM-IIIzostałaprzetłumaczonanawielejęzyków.
InnymwyrazemwpływuinnowacjiwprowadzonychwDSM-IIIjestfakt,żezarówno