Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
TEANDRYCZNEWYKŁADYWŁODZIMIERZASOŁOWJOWA
17
spotkaliśmysięwantrakcie,ledwosięznamiprzywitałizarazza-
cząłrozmawiaćzkimśinnym.Możeobraziłsięnanas,jakmyślisz?
–Mnieteżsięwydawało,żejakbynasunikał–odpowiedzia-
łam.–Aleprzecież,gdyzwróciłamsiędoniegonapożegnanie:»Pro-
szęniezapomniećoniedzieli«,odrzekł:»Przyjdęzprzyjemnością«.
Byłamtrochęzaniepokojona,czyniepowiedziałamczegoś
wswejzapalczywości,comogłobyobrazićnaszegostałegoniedziel-
negogościa.RozmowyzeStrachowemmójmążbardzosobiecenił
iczęstoprzypominałmiprzedczekającymobiadem,abympamiętała
odobrymwinielubulubionejprzeznaszegogościarybie.
GdywnajbliższąniedzielęMikołajNikołajewiczprzyszedłna
obiad,postanowiłamwyjaśnićsprawęiwprostzapytałamgo,czysię
nanasniegniewa.
–Coteżpaniprzyszłodogłowy,AnnoGrigorjewno?–zdziwił
sięStrachow.
–Jednakzarównomnie,jakimężowiwydawałosię,żena
ostatnimwykładzieSołowjowapanwyraźnienasunikał.
–Ach,tobyławyjątkowaokoliczność–zaśmiałsięStrachow.–
Nietylkopaństwa,alewszystkichznajomychstarałemsięunikać.
RazemzemnąnawykładprzyjechałhrabiaLewNikołajewicz
Tołstoj.Prosiłmnie,abymmunikogonieprzedstawiał,otodlaczego
odwszystkichstroniłem.
–Jakto!RazemzpanembyłTołstoj?–zezdumieniemiżalem
wykrzyknąłFiodorMichajłowicz.–Jakżeżałuję,żegoniewi-
działem!Rzeczjasna,nienarzucałbymsięzeswojąosobą,skoro
ktośsobietegonieżyczy.Aledlaczegopanminieszepnął,zkimpan
jest?Byłbymchociażpopatrzyłnaniego!
–Przecieżznagopanzportretów–roześmiałsięMikołaj
Nikołajewicz.
–Cotamportrety,czyżmogązastąpićczłowieka?Chodzioto,
abyzobaczyćkogośosobiście.Czasemjednospojrzeniewystarczy,
abyczłowiekutkwiłwsercunacałeżycie.Nigdypanuniewybaczę,
MikołajuNikołajewiczu,żemigopanniepokazał.
PóźniejteżFiodorMichajłowicznierazżałował,żeniezna
Tołstojaosobiście
11
.
11
A.Dostojewska,Wspomnienia,przeł.:Z.Podgórzec,Warszawa
1974,s.357-358.
