Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żeopatrującagopielęgniarkawstrzymałaoddech.
–OpatrujątuNiemców?Itozanimjeszczezabiorąsię
zanaszych?–zapytałaLiv.
Wyciągnęłamracjonowaneopakowanieluckystrike’ów
(„LuckyStriketoświetnytytoń”)ipodałamjejjednego,
alepodziękowała.
–Jeślisąbliżsiśmierci–odparłam.
Wysunęłazasłonkęizrobiłazdjęcieprzerażonemu
chłopakowi,przypatrującemusię,jakpielęgniarka
przygotowujestrzykawkęzmorfiną.
–Onsądzi,żetotrucizna,Liv–wyjaśniłam.–Wyobraź
sobie,żetotyznalazłaśsięwniemieckimobozie.
Livijapracowałyśmytejnocywspólniew„sali
operacyjnej”–przyzwoicieoświetlonej,choć
nieszczególniesterylnejprzestrzeniwyodrębnionej
moskitierąnajednymkońcunamiotuchirurgicznego
–kiedyusłyszałampierwszytejnocyodgłos
rozrywającychsięgdzieśdalekopocisków.
Jednazpoznanychprzezemniepielęgniarek,Annette
RobertszAsburyParkwstanieNewJersey,powiedziała
cichodochłopca,któremuszukaławłaśnieżyły,żeby
wbićwniąigłękroplówki:
–Tonasi,Joey.TepociskikierowanesąnaNiemców.
Aterazproszę,żebyśzacisnąłpięść.
Jejbiałyfartuchgroteskowokontrastował
zzabłoconymibutami,taksamojakuchirurga,którywbił
wzrokwczubeknamiotowegomasztuipowiedziałgłosem
Drakuli,dziwniezabarwionympołudniowymakcentem:
–„Posłuchajich.Dziecinocy.Ależmelodię
wyśpiewują”.
OchrzciłamgowmyślachprzydomkiemHrabia,choć
PanLugosibyłorówniekuszące.
–ToM3–powiedziałchłopaknasąsiednichnoszach.
Wokopachzabijanoczasnawielesposobów,między
innyminawyścigirozpoznającdziałapoodgłosach
wydawanychprzezwystrzeliwaneznichpociski.
–Tegotujużmożeciezabrać–powiedziałHrabia.
ApotemuśmiechnąłsiędomnieiLiv,dającnam
