Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
oswoimojcu.
–Takapracamogłabygoocalić–powiedziała
ztęsknotąwgłosie,któranasunęłamimyślotym
telegramie,byćmożezawierającymjakieświeścioojcu.
Czyonrównieżbrałudziałwtejwojnie?
–Mogłabygoocalićprzedczym?–zapytałam,sądząc,
żebyćmożechceotymakuratterazpogadać.Wojna
robizludźmitakierzeczy.Wprzeczuciuwłasnej
śmiertelnościmożesznaglezapragnąć,byktościępoznał
izapamiętał.Taknawszelkiwypadek.
Livobróciłaaparatnastatywietak,byobjąćtwarz
Hrabiego,poczymzmieniłakasetęiustawiłaobiektyw.
Usłyszałamnie,aleniechciaładaćtegoposobiepoznać.
Hrabiakiwnąłgłowąnatrzymanewrękuwnętrzności
irzekł:
–Tojakpróbowaćzłapaććmęwrękawiczce,co?
ALivwyzwoliłamigawkę,uwieczniającpogodną
nonszalancjęlekarzaokazywanąmimowszystkichtych
ranibłota,niemieckiegoostrzału,późnejgodziny
inędznegoświatła.Dlategowłaśnieprzyniosła
tugraflexa:zewzględunamiechbyłwiększyimniej
poręcznyniżleica,dotegoprzedkażdymujęciemtrzeba
byłozmieniaćkasetę,alekliszawiększegoformatu
pozwalałauchwycićwięcejszczegółów,zwłaszcza
wsłabymoświetleniu.
LeżącyzanamiJoeypoprosiłolody.
–Trzymajsię,Joey!–odparłaAnnette.–Potrzebuję
tulekarza!Lekarza,natychmiast!–Wjejgłosiezabrzmiał
niepokój,jakiegoniedałosięwnimsłyszećnawet
podczasnajwiększegonasileniaostrzału.–Trzymajsię,
Joey–powiedziałaspokojniej.–Jaklekarzcięjuż
poskłada,zobaczymy,codasięzrobićwsprawielodów.
Jakichceszsmak?Powiedzmi.Truskawkowe?
Czekoladowe?Mamy,jakietylkochcesz,Joey.Powiedz
mi,jakielubisznajbardziej,azarazcijeprzyniosę.
–Brzoskwiniowe–powiedziałchłopaksłabo.
–Wsalaterceczywrożku,Joey?–zapytałaAnnette
iprzezchwilęmiałamwrażenie,żenaprawdęzamierza
przynieśćtemuchłopcujegobrzoskwiniowelody.
