Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział4
Poparuulewnychdniachprzyszłonagłerozpogodzenie.
Mimożebyłjużlistopad,zdnianadzieńzrobiłosię
ciepłojakwmaju.RobertLewwysiadłzeswojego
samochoduzaparkowanegoprzedStołecznąKomendą
Policji.Widzącgrupęnastolatkówubranychjedynie
wbluzkizkrótkimrękawkiem,zawahałsięprzezchwilę,
czyniezdjąćswojejsztruksowejkurtki.Przypomniał
sobiejednak,żeprzyśniadaniupoplamiłbluzkękawą
izapomniałsięprzebrać,więckurtkaostateczniezostała
najegoplecach.
Naparterzebudynkukomendybyłocichoichłodno.
Dopieronapiętrzesłychaćbyłoszmerdobiegającyzza
drzwi,przezktórewchodziłosiędowydziału
kryminalnego.KiedyLewjeotworzył,głosy
kilkudziesięciurozmówprowadzonychnarazdotarły
dojegouszuzkażdejstrony.PaniGertruda,którą
wwydzialewszyscynazywalipoprostuGerti,siedziała
zeskwaszonąminąprzyswoimbiurkuzarazzadrzwiami,
siorbiącgłośnoswojąkawę.
–Dzieńdobry–przywitałsięzniąpodkomisarz.
–Możedlaciebie.Mnieodranawkrzyżułupie,ado
tegowszyscytudostalikociokwiku.
–Wieszdlaczego?
–Przeztękobietęzlasu,którąwnocyznaleźli–
odparła,przewracającoczami.
–Dostałemwiadomość.Mamyjużrozpoznanie?
Wiedzą,ktoto?
–Podobnoktośznany,ztelewizji–powiedziała,
wzruszającramionami,poczymwzięłakolejnygłośnyłyk
kawy.–Alewiesz,żejatychgłupotnieoglądam,więc
namnietowrażenianierobi.
Robertpodejrzewał,żeniebyłowwydzialejeszcze
