Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żekobietaprzyglądamusięzzainteresowaniem.Spojrzał
nanią,aonasięuśmiechnęła.
–Ludziezawszesięspóźniają–zaczął.
–Doprawdy?
–Itoprzeważniebezpowodu.Nicmnieniegniewa
bardziejniżniepunktualność.
–Podzielampańskiezdanie.
Znowumilczenie.Ślicznanieznajomauśmiechnęła
siędoniego.
–Człowiekzadajesobietyletruduizaprasza
naśniadaniekogoś,kogowcaleniezna–ciągnąłKirk
–atenniejestnawetnatyleuprzejmy,byprzyjść
owyznaczonejporze.
–Wstrętne–przyznała–współczujępanuzcałego
serca,panieKirk.
–Panimniezna?–zapytałzdumiony.
Pochyliłagłowę.
–Owszem,ktośmipokazałpananajakimśraucie
dobroczynnym–objaśniła.
–Nikt…–westchnął.–Niebyłnatyledobroczynny,
żebypokazaćmipanią.
BarryKirkspojrzałnazegarek.
–Osoba,naktórąpanczeka…–zaczęłanieznajoma.
–Jakiśprawnik–odparł.–Nienawidzęprawników.
Mówiązawszecośtakiego,czegowolałobysięnie
słyszeć.
–Doprawdy?
–Grzebiąsięwcudzychzmartwieniach.Okropny
