Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Mamo,czyAsiamożedzisiajdonasprzyjść
poszkole?
Odsunęłamkomórkęoduchaispojrzałamnagodzinę.
Byłaprawieczternasta.
–Jużskończyłyścielekcje?
–Niepamiętaszmojegoplanu?
Niepamiętałamwieluinnychrzeczy,owiele
ważniejszychniżplanlekcjimojejcórkialbokrzyżówka
dlaojca.Niepamiętałamnaprzykład,kiedyostatniosię
niebałam,żemojeżycierozsypiesięnakawałki,ajanie
damradygoposklejać.
–Tojak,może?
Niemiałamnicnaobiad.
–Oczywiście,kochanie.
–Super–ucieszyłasięmojacórka.–Tobędziemy
zapiętnaścieminut.
Uznałam,żenajprościejzrobićspaghettizjakimś
sosemzwarzyw,boniewiedziałam,czykoleżankaMiśki
jadamięso.Jużsięnauczyłam,żetrzebapytaćiżeczasy
mojegodzieciństwa,kiedyszłosiędoznajomych
idostawałodojedzeniato,coresztarodziny,zmięsem,
laktoząicukrem,czasemnawetwjednejpotrawie,
bezpowrotnieminęły.Wygrzebałamzdolnejszuflady
wlodówceprzywiędłepaprykęicukinię,nablacie
znalazłamtrzypomidoryiuznałam,żedorzucęjeszcze
marchewkę.
Niepotrzebniesięmartwiłam,boAsiawyglądała
nadziewczynę,któramogłabyrozszarpaćipożreć
zająca,ajeszczewcześniejgoupolować.Byłaubrana
wczarnąbluzę,wpodobnymkolorzemiaławłosy,usta
ipaznokcie,aliczbakolczyków,którewidziałam,
sprawiała,żewolałamniemyślećotych,którychniebyło
widać.Aleuśmiechnęłasięnamójwidokiniemiała
