Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział7
Posiedziałamwsamochodzie,ażzrobiłomisięzimno.
Wtedywyjęłamkomórkę.
–Cześć,córeczko.Czemudzwonisz?Niewybierzeszsię
domniedzisiaj?
Wzięłamgłębokiwdech.Tak,byłamwyrodnącórką.
Tak,ojciecbyłwszpitaluiniepowiniensiędenerwować.
–Dlaczegominiepowiedziałeś,tato?
Milczał.Niezwróciłmiuwagi,żenajpierwtrzebasię
przywitać.Niezapytał,czegominiepowiedział.Czyli
wszystkojasne.Doskonalewiedział,ocomichodzi,imiał
ztegopowoduwyrzutysumienia.
–Tato,jeślijestcoś,cowiesz,aczegojaniewiem,
poprostumitopowiedz–poprosiłamcicho.
–Gdziejesteś?
–Gdzie...Jakietoma...Zresztąnieważne.Jestem
wmieście,tato.
–Jakwróciszdodomu,zajrzyjdomojejszafkinocnej.
Kołołóżka–dodałniepotrzebnie,boszafkinocne
zazwyczajstojąkołołóżek.Gdybymniewiedziała
wcześniej,żejestwzburzony,poznałabymwłaśniepotym
zdaniu,bomójojcieczwyklebroniłprecyzjiwypowiedzi
jakniepodległości.–Wdolnejszufladzie.Znalazłem
gowskrzyncenalistypo...Nowiesz.
–Możeszprzestaćmówićzagadkami?
–Zdenerwowałamsię.Irytacjazawszepomagałamisię
pozbierać.Zazwyczajdziałałateżnamojegoojca,rzucał
wtedyjakieśtekstyodamachidobrymwychowaniu.
Tymrazemnic.
–Poprostutamzajrzyj.–Pochwilidodał:–Jestem
zmęczony,kochanie,muszęodpocząć.
Dodomujechałampowoli,znacznieponiżej
