Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Niedźwiedźmyślał,żetatuśkłamie.Czymógłmnieznaleźć?
–Jestukolegi.
Tatuśkłamał.GdybyNiedźwiedźmnieznalazł,zabiłbytatusia
zakłamstwo?
–Dobrze.Czyliniemaproblemu.Siadaj,Jonah,chybażechcesz,
żebympowiedziałszefowi,żeodrzuciłeśjegoprezent.
Rozległsiędźwięk,jakbytatuśsiadałnaswoimskrzypiącym
krześle,tymobokkomputera,któregoniemogłemdotknąć.
–Będęoglądaćmecz,podczasgdypaniezajmąsiętobą.
Niedźwiedźwydawałsięszczęśliwy.Czytatuśbyłszczęśliwy?
Telewizorznówzostałwłączony.Ajaniewiedziałem,cotepanie
robiądlatatusia.Czybędągotowaćdlaniego?Tęsknięzakuchnią
mamy.Tatatybyławporządku,aletonietosamo.
Stałemnieruchomo.Mojenogichciałysiępoddać.
Chciałemusiąść,alejeśliprzyjdziezłyczłowiek,żebymnie
szukać,zobaczy,jeśliusiądę.Takpowiedziałtatuś.
Alepotemmusiałemsiku.Niebyłempewny,jakdługojeszcze
wytrzymam.
Kiedydrzwiszafysięotworzyły,wstrzymałemoddech,dopóki
tatuśnierozsunąłubrańigoniezobaczyłem.Taksiębałem,zanim
gozobaczyłem,żemiałemwypadek.
Wiedziałem,żemamkłopoty,więcpłakałem.
Tatawyciągnąłmnieiprzytulił,chociażniewytrzymałem
dołazienki.
–Takmiprzykro–powtórzyłkilkarazytata,kołyszącmnie.
–Przepraszam.Niechciałem–powiedziałem.
Przesunąłdłoniąpomojejgłowie.
–Tonietwojawina.Daj,umyjęcię.
Potym,jakpomógłmisięwytrzećpokąpieli,chciałem,żeby
wiedział,żejestemdużymchłopcem–szkołaniedługosięzacznieinie
będęmiałkolejnegowypadku.
–Obiecuję,żewięcejtegoniezrobię.
Owinąłmnieręcznikiemipoklepałpopoliczku;zauważyłem,
żejestmokryodłez.
–Wiem.
–Tęsknięzamamą.
Tatuśzakrztusiłsięłzami,takjakja,kiedypłaczęzbytmocno.
–Teżzaniątęsknię.Boże,miejjąwopiece.Obymiwybaczyła.
–Aleco?
Tatuśniezrobiłjejniczłego.Tozłyczłowiek.
