Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Szlezyngierowiepatrzylinaniąjaknadziką,czekając,
ażrozwiniemyśl.Joannajednakuznała,żepowiedziała
imwszystko,copowinniwiedzieć.
–Ogładyciniebrakuje–odezwałsiępochwiliAwit.
–Ależonamnieuprzedzała.
–Niewątpię.
BiznesmenpodniósłsięzkanapyispojrzałnaJoannę.
–Chcęcięjednakzapewnić,żeprędzejpoderżnęsobie
gardło,niżpozwolę,żebybroniłanasosoba,którawątpi
wnasząniewinność.
Chyłkazaklęławduchu.Każdyklient–nawettenwinny
jakocet–odczuwałprzymus,byprzekonaćobrońcę
oswojejniewinności.Byłotobzdurnepodejście,ale
zjakiegośpowodukultywowanenacałymświecie.
Dopierodoświadczenirecydywiścipodchodzilidosprawy
szczerze.ZdarzalisięteżoczywiścietacyjakAwit.
Stawialiultimatum,liczącnato,żejeśliichprawnikuzna
ichzaniewinnych,zostanąrozgrzeszeni.
PrzezmomentSzlezyngieriChyłkakrzyżowali
spojrzenia.Potemadwokatpowoliwstała.
–Niepracujęwtakisposób–powiedziała.–Skupiam
sięnaobronie,anienatym,cozaszłonaprawdę.
Awitspojrzałbezradnienażonę.Taodpowiedziała
muwzruszeniemramion.
–Jeślichceszsensacji,idzieszdodziennikarzy–dodała
Joanna.–Chceszskazania,idzieszdoprokuratora.Chcesz
obrony,idzieszdomnie.
–Adokogomamsięzgłosićpoprawdę?
–Niewiem.
Szlezyngierprzeczesałrękąwłosy.
–Wtakimrazieniewidzęnaszejdalszejwspółpracy
–oznajmił.
–Awit...
–Nie–zaoponował,gromiącwzrokiemmałżonkę.–Nie
pozwolę,żebyopluwałnaswłasnyobrońca.
–Lepiejsiędotegoprzyzwyczaj–poradziłaChyłka,
zbliżającsięokrok.–Odterazkażdybędzienawaspluł.
Odmieszkańcówokolicznychwsi,przezdziennikarzy,
ażpooskarżycieli.Kwestiączasujest,nimdlarodzinyteż
