Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jednymsusempokonałparęstopniijużbyłpod
drzwiami,poczymotworzyłjezimpetem.Kobieta
próbowałasiępodnieść.Wyglądałajakpotrąconaprzez
samochódłania.
Niezastanawiającsiędługo,chwyciłjązachude
ramionaiwysyczał:
–Coty,docholery,wyprawiasz?!
–Ja…tylkochciałamwstać,czułamsięjużlepiej,ale
zakręciłomisięwgłowie–jąkałasię–izahaczyłam
okrzesło.Przepraszam.
Jegolodowatespojrzenienaułameksekundysię
ociepliło.Posadziłjąnastarymfoteluzprzetartymi
podłokietnikamiiprzykucnąłtak,bywidziećjejtwarz.
Potemwyszeptał:
–Okej,chodź,pomogęci,zjeszcośipogadamy.
–Dziękuję–odparłaodrobinępewniej.
Zeszlipokilkudrewnianychstopniach,aAleksandercały
czasasekurowałtęłanię–jaknazwałjąparęrazy
wmyślach–żebyniespadła.Jednocześniezachodził
wgłowę,skąduniegotendziwnyodruchopiekuńczości.
Owszem,byłodpowiedzialnymisumiennymczłowiekiem,
anadewszystkouczciwym,inigdynieodmawiał
przyjacielskichprzysługczypomocy.Nigdyteżjednaknie
czułsięodpowiedzialnyzadrugiegoczłowieka,zwłaszcza
jeśligonieznał.
Właściwienienarękęmubyło,żeakuratonmusiałsię
natknąćnatęnieznajomądziewczynę,uciekającąprzed
szumemwiatruwlesie.Coonatam,docholery,robiła?
Icosięstało,żebyłatakpoturbowana?Tegozamierzał
siędziśdowiedziećpodczaskolacji.Arankiem
następnegodniaplanowałpójśćwtosamomiejsce,gdzie
