Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Cociekawe,mnieteż.
Obojesięśmiali.
Rozmawialijeszczechwilęodzieciach,pogodzie,wakacjach
zrodziną.Wojdaropowiadałoswoimdzieciństwie,otymjakztrzema
braćminieźlepsocili,amamamusiałasięzanichwstydzić,ociężkiej
próbie,jakąbyłydlaniegostudiamedyczne,owczesnym
rodzicielstwie.
KrzysztofmówiłiuważnieprzyglądałsięStefanii.Byłajuż
dojrzałąkobietą,amimotowjejruchach,sposobiebycia,szerokim
uśmiechuwciążbyłataenergia,tawitalnośćcharakterystycznadla
młodychkobiet.Jejciemneblondwłosysięgałyłopatek.Oczymiały
ładnykolor,niebieskozielony.Wokółoczuzbierałysięjużkurzełapki,
mimotodotwarzyjejbyłoztymipierwszymizmarszczkami.
Wypilikawę.
–Maszochotęnakolejną?–zapytałWojdar.
–Amożeprzeszlibyśmysiębrzegiemmorza?–zaproponowała
nieśmiałoStefania.
–Zprzyjemnością.
Wojdarzapłaciłrachunek,poczymramięwramięruszyliprzez
wydmęwstronęubitegopiasku.
–Dziwniewyglądamy.
–Tywgarniturze,jawgarsonce.
–Dobrze,żeniewłożyłaśszpilek.
–Wolębalerinyodszpilek–uśmiechnęłasię.
–Czylimówisz,żejesteśpraktyczna?
–Chybatak.
–Zawszetakbyło?
Skinęłagłową.
–Niepowieszmi,żeniemaszanijednejparyszpilek.
–Mamcałedwiepary.Jednąnawetwzięłamzesobą.
–Czylimusimywybraćsięnakolację.
–Nakolację?–Stefaniapoczuła,żeogarniająlekkapanika.
–Żebyśmiałagdziezałożyćteszpilki.
Zaczęlisięśmiać.
Powietrzebyłorześkieiświeże,naniebiekłębiłosięcorazwięcej
chmur.
–Kiedymiałemosiemnaścielat,przyjechałemzmojąówczesną
dziewczynąnadmorze.
–Ztwojąobecnążoną?
–Nie…zinną.
