Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Założęsię,żeniepamiętaszjejimienia.
–Jakośnie–uśmiechnąłsiędoniej.Spojrzałnanią,aStefania
poczułasiętak,jakbyWojdarzajrzałdojejwnętrza.Patrzylinanią
różnimężczyźni,nawetjejmążprzecieżnaniąspoglądał.Alenie
ztakąnatarczywością,ztakimbłyskiemwoczach,takjakbychciał
jąprześwietlić.Podwpływemtegospojrzeniadelikatniepoprawiła
włosy.
–Icoznią?
–Uciekłaodemnie.
–Dlaczego?
–Właściwietosamniewiem,albojestemtakistraszny,alboznią
byłocośnietak.Obraziłasię,kiedyuszczypnąłemjąwbok
ipowiedziałem,żekochanegociałkanigdyniezawiele.
–Niewiesz,żetakichrzeczyniemówisiękobiecie?
–Terazjużwiem.Aleniesądziłem,żespakujeplecakiwróci
pierwszympociągiemdodomu.Zbierałemnatenwyjazdkilka
miesięcy,aonamniewystawiła.
–Wsumietoteżbymfochastrzeliła.
StefaniauśmiechnęłasiędoWojdara.
–Nie,tytakaniejesteś.
–Nieznaszmnie.
–Zawszemożemysięlepiejpoznać.
Stefaniaodwróciłagłowęwstronęcorazbardziejwzburzonego
morza.
–Przepraszam,niemiałemzłychintencji.
–Nieprzepraszaj.Wiem,żeniemiałeśzłychintencji.
–Usiądźmynachwilę–zaproponowałKrzysztof.
Kilkametrówdalejstałaławka,naktórejspoczęli.
Stefaniamiałagłowęodchylonądotyłuizmrużonepowieki.
–Wiesz,dlaczegoludzieprzyjeżdżająnadmorze?–zapytał
Krzysztof.
–Żebypowdychaćjod,przejśćsiępoplaży?
–Niektórzypewnietak.Innipoto,bynachwilęzapomnieć
ootaczającymichżyciu…
Stefaniaotworzyłaoczyidotknęłaobrączki.
–Możemaszrację.
–Takjest.
Przezchwilęobserwowalifalerozbijającesięofalochron.
–Jestemgłodnyjakwilk–stwierdziłKrzysztof.
–Jateż.
