Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
26
Częśćteoretyczna•RozdziałI
wiedniejopiekiłatwoulegająnegatywnymwpływom,natomiastprzyoptymalnych
warunkachśrodowiskawychowawczegosąwstanieopanowaćnieskomplikowane
zawodyiprzystosowaćsiędowymagańśrodowiskaspołecznego.Wprocesieucze-
niadziecitepowinnywykonywaćwięcejćwiczeńipowtórek(M.Przetacznikowa,
Z.Włodarski,1986,s.268),ponieważefektypracyniezależąodliczbyprzero-
bionychzadań,aleodpowiedniegorozłożeniaichwczasie.Wśródmetodpracy
zdziećmizupośledzeniemwstopniulekkimpowinnostosowaćsiętakie,które
aktywizująuczniów(H.Borzyszkowska,1987,s.19).K.Kirejczyk(za:J.Pańczyk,
1987,s.9)podkreśla,żeomawianagrupamożebyćniejednorodnawprzypadku,
gdyrozpatrujemyjednostkizupośledzeniemumysłowymwstopniulekkimokrań-
cowychilorazachinteligencji.
Osobyzupośledzeniemlekkimmogąbyćwpełnisamodzielne,potrafiąwcho-
dzićwrole,niewymagająnieustannejopieki,ajedyniewsparcia.Cz.Kosakowski
(za:J.Kirenko,M.Parchomiuk,2006,s.35)stwierdza,żeupośledzenieumysłowe
utrudniawejściewżyciespołeczne,alenieczynitegoniemożliwym.Tootoczenie
decyduje,czydanajednostkaosiągniemaksimumswoichmożliwościrozwojowych.
Środowisko,wjakimwychowująsięjednostkizupośledzeniemwstopniulekkim
jestniekiedyniewydolnewychowawczozpowodutrudnychwarunkówmaterialno-
bytowych,nieodpowiedniejatmosferywychowawczejorazniskiegostatususpołecz-
nego(A.Jaroszewska,1978,s.54–64;Z.Kazanowski,2003,s.33).W
.Otrębski(za:
J.Kirenko,M.Parchomiuk,2006,s.107)twierdzi,żemłodzieżzupośledzeniem
umysłowymczęstookreślasięjakolubianą,szanowanąiatrakcyjną,aleteżpedan-
tycznąinadmierniegorliwą.Udziewczątwystępujątendencjedoprzesadnego
dbaniaowyglądipodkreślaniaswojejatrakcyjności,chłopcynatomiastwidząsiebie
jakobardzotowarzyskich,dążącychdokontaktów.A.Jaroszewska(za:J.Kirenko,
M.Parchomiuk,2006,s.109;zob.A.Giryński,1976,s.29)wskazuje,żemłodzież
tęcechujezawyżona,niestabilna,aprzytymnieadekwatnasamoocena.Przyczyną
tegojestzjednejstronypewnegorodzajukompensacja,azdrugiej–obniżonykry-
tycyzmidużasugestywność(A.Giryński,1976,s.29–36;R.Kościelak,1996,s.167).
Zdarzasię,żeosobyzupośledzeniemumysłowymwstopniulekkimzaporażkinie
obwiniająsiebie,przyczynszukającwczynnikachzewnętrznych,zachowująctym
samympozytywnyobrazwłasnejosoby,broniącsięjednocześnieprzednegatyw-
nymiemocjamizwiązanymizpoczuciemmniejszejwartości.Interesującązależność
przedstawiaR.Kościelak(1995,s.203).Zauważyłonwprzypadkumłodzieżyzupo-
śledzeniemwstopniulekkimzawyżonąsamoocenęorazznaczniewyższypoziom
lękuwporównaniuzgrupąmłodzieżywnormieintelektualnej.Badacztwierdzi,
żewysokaocenaniejesttylkowynikiemobniżonegosamokrytycyzmu,alerów-
nieżformąobronyprzedlękiemzasadniczym.Zniniejszychrozważańwysuwasię
konkluzja,żemłodzieżzupośledzeniemlekkimdoświadczatrudnościwzakresie:
rodzinnym(obawzwiązanychzeznalezieniempartnerażyciowego);społecznych
kontaktów;sferyzajęciowej(przyszłapracazawodowa);osobowościowym(brak
