Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jaktuonimmówią?
–Fantastyczny!–powiedziałaOliwiazmocą.
–Słyszałyściewczorajpozmrokubębennadzatoką?
–Jaspałamjakzabita.Teichsztuczkiijogasprawiają,
żezasypiam,jaktylkozobaczępoduszkę.Przezostatnie
latamusiałambraćtabletkinasen–odezwałasięznów
Nina.
–Jasłyszałam.Czytałamjeszczewłóżku–wtrąciłaAlex.
–Jateżsłyszałam–dodałaVicki.
–TobyłamjazMaramą–szepnęłaOliwia.
–Ico?
–Nic.Spotkamysiędzisiajznowu.Niewiem,
coonzadecydujedalej.
–Alejaksiępotymczujesz?Lepiej?Luźniejcinaduszy?
-rzuciłaNinapobłażliwie
–Nie,chybanie.Jedyne,cowiemnapewno,tożerano
bolałymniedłonieoduderzaniawtenbęben.
–Totyuderzałaś?Nieon?–spytałaAlex.
–Oczywiście,żeja,przecieżtojamuszęwydalićzsiebie
tęnegatywnąenergię.
–Ijaktobyło?Wiedziałaś,comaszrobić,czy
oncimówił?Noopowiadaj,przecieżżadnaznasjeszcze
uniegoniebyła.Długobyłaśnadzatoką?
–zainteresowałasięrównieżVicki.
–Długo,aletakjakAlex,nawetniezdawałamsobie
sprawy,żeażtyleczasuupłynęło.Onwłaściwiemówił
niewiele.Zapaliłjakąśpochodnięztrzcinyczytrawy,
miałotodziwnyzapach,alenieprzeszkadzało.Marama
niezapytał,tylkostwierdził,żemojaduszakrwawi.
Oliwiazrobiłaprzerwę.Kobietynieponaglałyjej.
Widziały,żejestjejtrudnomówić.
–Słuchaj,niemusisznicmówić–odezwałasięwkońcu
Vicki,ainnejejprzytaknęły.–Każdaznasmajakiś
bolesnyzakamarekwsobie.
–Właściwieniewielemamdopowiedzenia.Maramateż
onicniepytał,nicmunieopowiadałam.Kazałmiusiąść
napiaskuipodałbęben.Pokazał,jakgoumieścićmiędzy
nogami.Ipowiedział,żebymprzekazałacałąswoją
historięzapomocąuderzeń.Najpierwnierozumiałam,
