Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ZalśniłniczymKlejnotNadziei.
Przyciągnąłdłońswegowłaściciela.Sprawił,żepierścieńza-
wiesiłsięnaszyi,obokkrzyżykanaznaczonegojegokrwią,nałań-
cuszku,któryodtejchwiliprzestałmiećswójpoczątekikoniec...
–Ocholera!–wyrwałosięnatoKraunowi,którynaten
widoknatychmiastzapomniałogniewie.
Jegotowarzyszaszybkojednakzainteresowałocośinnego.
Obserwowałswegoniezwykłegojeńca.SamWiwanbowiem
ledwiedotknąłpierścienia,byupewnićsię,żetenznajdujesię
najegoszyi.Pochwiligwałtowniezbladł.
–Uzdrowicielu?–zaniepokoiłsięnienażartybandyta,wi-
dząctonagłepogorszenie.
Powózpędziłszybko,trzęsącnalicznychwybojach.Dwaj
pozostalibandyci,siedzącypoobustronachWiwana,przy-
trzymaligo,gdygwałtowniepochyliłsiędoprzodu.
–Niedobrzemi...–wyszeptałWiwan,czując,jaktracikon-
taktzrzeczywistością.
Bandytaniewahałsiędłużej.Wyjrzałszybkoprzezokno.
Mijaliszybkojakąśmałąwioskę.
–Znamtęokolicę!–zawołałzdenerwowany.–Zarazza
wioską,wlesiejestsamotnachata.Mieszkatamrodzina
drwala.Jedźmytam!
–Oszalałeś?!–oburzyłsięKraun.–Apogoń?!
WtejsamejchwiliWiwanzemdlał.Wściekłybandytaspoj-
rzałnaswegoporywczegokompana.Tenskuliłsięmimowol-
niepodtymspojrzeniem.
–Niemamywyboru–rzekłdoKrauna.–Jeśliniedamymu
odpocząć,zpewnościąumrze.
66
