Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Powózzatrzymałsięprzedchatą.Słońcechyliłosiękuzacho-
dowi.Kobietawrazzcórkązbierałapraniezesznura.Mężczyzna
jadłposiłekprzystole,nazewnątrz,wyraźnieznużonyciężką
pracą.Siekiera,jegonarzędziepracy,stałaopartaonogęstołu.
Widzącczarnyniczymnocpowóz,zaprzężonywczworo
ciemnychkoni,anakoźlezamaskowanegowoźnicę,odrazu
wyczułkłopoty.Sięgnąłposiekierę,wołającnażonęicórkę,
któreporzuciłyswezajęcie,bystanąćujegoboku.Porywacze
jednakspodziewalisię,żektośstawiimopór.Bandyta,który
okazywałtroskęWiwanowi,szybkosięgnąłpokuszęiwyce-
lowałbełtwojcarodziny.Dwóchjegokumpliocuciłonie-
przytomnegoWiwana.Kraunwyciągnąłdługinóż,naktóre-
gowidokmatkainstynktowniezasłoniłaciałemswedziecko.
–Nawetotymniemyśl!–krzyknąłdowodzącyakcjąban-
dytadoojcarodziny–bonaichoczachrozwalęciłeb!
–Tato!–krzyknęłaprzestraszonadziewczynka.
Wiwanoprzytomniałnatyle,byszybkozorientowaćsię
wsytuacji.Poczuł,jakogarniagoznajomychłód.
–Niezabijajcieich!–zawołałdoswychporywaczy.–Nie
ważciesięichruszyć!
–Stulpysk!–wrzasnąłnerwowoKraun,przymierzającsię
dociosu.
Wiwanbezlękuspojrzałmuwoczy.
–Dalej,uderzznowu!–rzekłdrwiąco.–Królcipodziękuje!
Kraunnatychmiastgniewnieopuściłrękę.
–Uzdrowiciel?!–zawołałazniedowierzaniemkobieta.
–Uprowadzilimnie!Niemamzniminicwspólnego!–wy-
jaśniłjejszybko,adoporywaczyzwróciłsięostrymtonem:
–Zostawcieichwspokoju!
67
