Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
najbardziejoddalonymodzwykłejtrasywędrówekstarszegooficera,
iopalaliśmysię.Jeślijednakznaleźliśmysięwzasięgujegowzrokuigłosu,
musieliśmystawaćsięniewidzialni,byuzyskaćspokój.Wpadałnabak
i,widzącnasopalającychsię,uśmiechałsięprzyjaźnie,gdyżsambardzosię
lubiłopalać.
–Nuco,apalatiesię?–mówiłmiłymgłosem.
Narazwidokkilkunastuludzileżącychwsłońcuinicnierobiących
przypominałmuilośćprac,jakiemoglibywykonać.Starszyoficerbrałgórę
nadwrodzonądobrociączłowieka;potrzebyżaglowca–nadbezsprzecznym
prawemdoodpoczynkudlaludzi,którzyzaparęgodzinpójdąnasłużbę.
–Dadźjabła!–zaczynałryczeć.–Nicnierobitie!Chaliera!Nikogonie
madoroboty!
Jakstadospłoszonychptakówznikaliśmyzbakudomiędzypokładu,
byleniesłyszećstrasznegokrzyku.
–Achaliera!Przestalisięapalać!–litowałsięnadnaminatychmiast.
Kiedyśwniedzielęstarszyoficerudałsięznaminazwiedzaniewyspy.
Wszyscy,wdzieciństwiejeszcze,zdążyliśmyzobaczyćostatniblask
zachodzącejgwiazdyNapoleonawpostaciniezliczonychobrazów
przedstawiającychepizodyzjegożycia,pocztówekbędącychwkażdym
prawiedomu,piosenekiksiążeksławiącychjegoimię.NaElbieczuliśmy
siętak,jakbyśmyprzyjechalidoposiadłościstaregowujaszka,którego
pośmiercizbytszybkotutajzapomniano.Gdybezwielkiegoentuzjazmu
iszacunkupokazywanonamwrezydencjiNapoleona,StMartino,połamane
szczątkijegowspaniałegoniegdyśłoża–odczuliśmygorycz.
ZPortoferraiodoStMartinodrogaprowadziłaprzezrozległewinnice.
Nawidokwspaniałychwinogronstarszyoficer,któryznałsięnawszystkim
bezwyjątku,wygłosiłlekarzowiokrętowemupogadankęnatematkuracji
winogronowej.Wodpowiedzilekarzwyraziłnieopatrznieprzekonanie,
iżjadłospisuczniowskijestzbytmałourozmaiconyinależałoby
gowzbogacićwinogronami.
