Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
obrazświętegoPadewskiegomontujemy.—PodałWitoldowirękę
napowitanie,tenzaśucałowałdłońproboszczawgeścieszacunku.
—Witoldzie—zwróciłsięksiądzdoPileckiego.—Nigdyotonie
pytałem,czemużtoporzuciłeśstudiamalarskienaUniwersytecie
Batorego?Tożwidać,żeśmocnoutalentowany!NaobrazieAntoni
jakożywypatrzynanas!Ślicznytoobraz.Ijakiekolory!
Witoldnachyliłsiędodzieci,posyłającjeprzedołtarz,bysię
pomodliłyzamatkę.Dopierowtedyodpowiedziałproboszczowi:
—Chorobaojca,potemjegośmierćipodupadającymajątek…Kto
sięmiałzająćojcowiznąjaknieja?Studiarzeczwtórna,rodzinajest
tunajważniejsza.Pamiętawielebny,żekilkamiesięcytemuimatkę
pochowaliśmywspólnie.Ot,wszystkonamojejgłowiesięostało.
Proboszczpokiwałgłowązezrozumieniem.
—Aisłyszę,żemajątekziemskiwSukurczachpodtwojąrękąjest
jakpałacjaki,aiocałąokolicędbasz,strażogniowązałożyłeś,
prowadziszskupmleka.PodobnoażdoWilnajewożą,prawdato?
Witolduśmiechnąsięskromnieiodparł:
—ZBożąpomocąibłogosławieństwemjakośtowszystkosię
katula.Nicnadzwyczajnegonierobięprzecież.
—Agdzietwójmundurułana?—spytałnagleksiądz,odwracając
wzrokodrobotnikówkończącychjużmontażobrazu.—Nikttak
paradnieniewyglądałjaktyjakoułan!
—Księżeproboszczu,obawiamsię,żeladamomentznówbędę
musiałmundurprzywdziać,czasyponureidą—odpowiedziałcicho
Witold.
ProboszczspojrzałnaPileckiegoiznienackaspytał:
—Iletymaszlat?
