Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nacieszyćdziećmi,niktwamniebędziezawadzałwobejściu.
Witoldpokiwałgłową,patrzącjejprostowoczy.
—Nietymsięmartwię.Wczorajwieczoremsłuchałemradia.
Niespokojniesięrobi.Ladadzieńmogąogłosićpowszechną
mobilizację.Wojna,Marysiu,stoiunaszychdrzwi.Wmarcu
niemieckieczołgiwjechałydoPragi,terazczasnanasiobawiamsię,
żejakdotegoprzyjdzie,niepójdzietotakgładkojakwCzechach.
—Tylkonieto,dajżespokój!Małotojużsięwszyscywycierpieli
wostatniejwojnie?—powiedziaławzburzonaMaria.—Ktobymiał
wgłowietakmałorozumu,bywywoływaćnową?Nauczylisięjuż,
żezbytwielkatocena,tylecierpieniabyło.Ot,pokłócąsię,
poobrażają,popyskująnasiebiewradiuiprzestaną.Lepiejzobacz,jak
namsięzłotemwtymrokuwysypałozboże.
Witold,niechcącmartwićMarii,pokiwałtylkogłową.
Wtymmomencie,jeszczemrużącoczyponocy,wbiegłdokuchni
Andrzejekiwskoczyłzrozbiegunakolanataty.
—Niezawcześniewstałem,co?—spytał,szerokoziewając.
—Wsamraz—odparłPilecki,całujączczułościąsynawczoło.
—Prawdziwymężczyznapowinienwstawaćoświcie,bymieć
nawszystkooko.Awłóżkuokomaszprzymknięte.
GdywstałaZosia,zjedlirazemśniadanie,apotemWitold
zdziećmiodwieźlibryczkąMariędoszkoływKrupach,gdzie
pracowałajakonauczycielka.Lubilitewspólneletnieprzejażdżki
wśródpóldojrzewającegozboża,wtedyWitolduczyłsynapowozić.
Jegomarzeniembyło,byAndrzejekodziedziczyłponimmiłość
dokoni.
Słońcestałojużwysoko,gdyPilecki,wracajączdziećmizKrup,
skręciłnaglewdróżkęprowadzącąpodmiejscowykościół.
