Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tojestscena?Jakżejestzakurzonainieciekawa
zadnia!–powiedziałaChristienastępnegodnia,
stanąwszyobokLucywtymsamymmiejscu,wktórym
wieczoremdwadniwcześniejwidziałakonającego
wmękachHamleta.
–NiechżeciępanBógkocha,przecieżmusisięjąjakoś
przygotować;jateżranochodzęwpapilotach!Panie
Sharp,otoAmazonkadlapana.–ZtymisłowyLucy
ruszyłaszybkimkrokiemnadrugąstronęsceny,azanią
Christie,którejwyraztwarzymógłwtejchwili
przypominaćcokolwiek,alenapewnonieminę
Amazonki.
–Miałaśjużztymdoczynienia?–zapytałnaglemały
człowieczekobystrejtwarzy,lustrującdoświadczonym
okiemstojącąprzednimmłodąosobę,całąwpąsach.
–Nie,proszępana.
–Śpiewasz?
–Trochę,proszępana.
–Tańczyszoczywiście?
–Tak,proszępana.
–Poprostuprzejdźsięprzezscenę,dobrze?Musisz
ładniechodzić,żebyprowadzićprzemarsz.
Idąc,Christiesłyszała,jakpanSharpgłośno
podsumowujeswojeobserwacje:
–Chóddobry;sylwetkakapitalna;ładneoczy.Będzie
siędobrzenadawaćpodcharakteryzację,azachowaćsię
teżpotrafi,jaksądzę.
Ogarnęłająprzemożnachęćucieczki;pamiętając
jednak,żeprzyszłatu,byzawyrokowano,czysięnadaje,
Christieopanowałatenimpulsipowróciładodyrektora,
nieokazującniezadowolenia,leczzniecowiększym
żaremw„ładnychoczach”ibardziejwyprostowaną
