Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
więcejniżpięćdziesiątlat.Byłnieogolonyiwwymiętej
koszuli.Naoczymiałnasuniętąwłóczkowączapkę
wzielono-czerwonepaski.
Weszlidopomieszczeniaprzezpiwnicę.Lewrozejrzał
siędookoła.Pokój,którywydawałsiępełnićfunkcję
salonuikuchni,byłniemalpusty.Napodłodzeleżały
wytopioneświeczkiipapierkipobatonikach.Przyoknie
nastolikustaładopołowywypełnionabuteleczka
alkoholu.
–Długoczekałem–powiedziałposterunkowy
niepewnymgłosem,gdydostrzegł,naczymzatrzymałsię
wzrokpodkomisarza.
–Widzę–mruknąłpodkomisarz.–Gdzietekości?
–Tam,wpokojuztyłu.
Podkomisarzruszyłwkierunkuwskazanychdrzwi.
Starałsięopanowaćnarastającygniewizachować
profesjonalizm,alewidokpijanegoposterunkowego,który
ewidentnieniebyłbywstanierozróżnićżebraczłowieka
odżebraświni,nienapawałgooptymizmem.Dopokoju
ztyłuniedocierałoświatłozodsłoniętegookna,więc
podkomisarzmusiałwłączyćswojąlatarkę,bycoś
zobaczyć.Pokójmiałnietypowyrozkład.Byłniewielki,
murowany,aniedrewniany.Największąjegoczęść
zajmowałogromnybiałypiec.Pobokachznajdowałysię
rzędypółekzkasetkami,któreściśnięterazemwyglądały
jakszufladywbibliotekachszkolnych.
–Wskrzynkach.–Posterunkowywskazałpalcem.–
Podkomisarzsamzobaczy.
Lewsięgnąłdokieszenipogumowerękawiczki.
–Teskrzynkitosącałejużobdotykaneprzez
tedzieciaki.Gdytuweszły,toodrazusiędonichdobrały.
Niewiedziały,cotojest,idopierojakzaczęłyczytać,
tosiępołapały,atenichnauczycielkazałimtowszystko
