Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
osiebiesamą.Pozatymopiekanadmłodszymidziećmi
wymagawięcejrozwagiidoświadczenianiżopiekanad
starszymi.
–Ale,mamo,mamjużponadosiemnaścielat
izupełniepotrafięosiebiezadbać–ioinnychrównież.
Mamaniezdajesobiesprawy,ilemamwsobiemądrości
irozwagi,gdyżnigdyniebyłampoddawanażadnym
próbom.
–Pomyśltylko–rzekłaMary–cozrobiłabyśwdomu
pełnymobcychludzi,pozbawionapomocymamy
imojej…zmuszonanietylkodbaćosiebiesamą,aleteż
opiekowaćsięgromadkądzieci,niemającprzysobie
nikogo,dokogomogłabyśsięzwrócićoradę?Nie
wiedziałabyśnawet,jaksięodziać.
–Ponieważzawszestosowałamsiędowaszych
poleceń,przyzwyczaiłyściesięmyśleć,żeniemam
swojegorozumu.Alejeżelipoddaciemnietemu
sprawdzianowi–onicinnegowasnieproszę
–przekonaciesię,nacomniestać.
Wtejchwilidośrodkawszedłojciec,któremuzaraz
przedstawionyzostałtematnaszejdyskusji.
–Cotakiego?MojamałaAgnesguwernantką?
–zawołałinasamąmyślotym,pomimoswego
przygnębienia,roześmiałsię.
–Tak,papo.Iniechchociaż
papa
sięniesprzeciwia.
Tak
bardzo
tegopragnę.Jestempewna,żeznakomicie
bymsobieporadziła.
–Ależ,skarbie,niemoglibyśmysiębezciebieobyć
–rzekł.Iwjegookuzalśniłałza,gdydodawał:–Nie,nie!
Choćspotkałonaswielkienieszczęście,zcałąpewnością
niejestjeszczetakźle.
–Och,oczywiście!–powiedziałamatka.–Bynajmniej
niemamypotrzebyuciekaćsiędotakiegokroku,
tozaledwiejejkaprys.Zatemzamilknijjuż,niesforna
dziewczyno,bochoćsamabyłabyśskoranasporzucić,
