Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jednakwjakiśsposóbusprawiedliwić,zatemmarkując
–znikłympowodzeniem–rozbawienie,powiedziałam:
–Mojedłoniesątakzesztywniałezzimna,
żezledwościąpotrafięutrzymaćwnichsztućce.
–Niewątpliwiebardzopanizmarzła–odparłapani
Bloomfieldwciążtymsamymlodowatymgłosem,który
bynajmniejniepodniósłmnienaduchu.
Kiedyceremoniadobiegłakońca,damazaprowadziła
mniedosalonu.Stamtądzadzwoniłanasłużącą,agdy
taprzyszła,poleciłajejprzyprowadzićdzieci.
–Przekonasiępani,żeichwiedzaiumiejętności
sąniewielkie–rzekładomnie.–Niemiałamczasudbać
oichkształcenieosobiście,adotejporyuważaliśmy,
żesąjeszczezbytmłode,bymożnabyłopowierzyć
jeopieceguwernantki.Wierzęjednak,żetobystre
ipojętnedzieci–zwłaszczasyn,któryjestnaszą
największądumą.Towspaniałomyślny,szlachetny
chłopiec,alenależygoprowadzić,aniepopędzać.Jest
wyjątkowy,ponieważzawszemówiprawdęiwydajesię
brzydzićkłamstwem.
Uznałamtozadobrąwiadomość.
–NajegosiostręMaryAnnbędziemusiałapanimieć
baczenie–mówiładalejpaniBloomfield.–Alewgruncie
rzeczytobardzogrzecznadziewczynka.Chociaż
życzyłabymsobie,byjaknajmniejczasuspędzała
wpokojudziecinnym,gdyżmajużprawiesześćlat
imogłabyzacząćprzejmowaćniewłaściwezwyczaje
odswoichniań.Poleciłamprzenieśćjejdziecięcełóżeczko
dopanisypialni.Gdybytylkobyłapaniłaskawapomagać
jejwmyciuiubieraniusię,MaryAnnwogólenie
musiałabyjużobcowaćzeswojąpiastunką.
Odpowiedziałam,żeuczyniętozwielkąchęcią.Wtej
samejchwilidopomieszczeniaweszliwspomnianijużmoi
maliuczniowiewtowarzystwiedwóchmłodszychsióstr.
PaniczTomBloomfieldbyłdobrzewyrośniętym,
