Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zobustron2.
–Jesteśmynamiejscu–powiedziałmójmąż.
–Tonaszelasy.
Wtejsamejchwilirozbrzmiałasalwawystrzałów.
Wzdrygnęłamsię.
–Tonatwojącześć.Napowitanie–wyjaśnił.
Niepotrafiłamniczegowypatrzeć.Dojechaliśmy
dorozległejpolany,naktórejpłonęłoniewielkieognisko.
Stałaprzynimwszeregugrupamężczyzn.
–Tutajwysiądziemy–zawiadomił.–Długonanas
czekaliwtymdeszczu.
Ruszyłamzanim.Mężczyznazestrzelbąprzewieszoną
przezramiępostąpiłnaprzód,skłoniłsięizacząłmówić.
Przemawiałdośćdługo,akiedyskończył,choćnie
zrozumiałamanisłowa,powiedziałam:„Dziękujęwam”
popolsku,cowydawałosięjedynympoprawnym
zwrotemwmoimzasobiesłownictwa.
Podbiegławysokadziewczynaopotarganychwłosach
iucałowałanas3.
–Myśleliśmy,żewasconajmniejzamordowano
–oznajmiławsoczystejangielszczyźnie.
Następniewykrzyknęłacośdomilczącychmężczyzn,
dającimgestemznak,byodeszli.Zcieniawyłoniłasię
drobnapostaćmojejteściowej4.
–Tilka,Tilka,niekrzycztakgłośno.Papapołożyłsię
spać–zwróciłasiędocórki.–Przypominaszszaloną
dziewicę–dodałapofrancusku.
Pocałowałamteściowąwrękę,zgodniezzasadami
wyuczonymiwLondynie.
–Mójmałżonekbyłzbytzmęczony,bynawasczekać.
Spotkaciesięjutro–powiadomiłamnie.
Zbliżyłasiędonasinnadrobnapostaćspowita
wpłaszczprzeciwdeszczowy.
–TomojacórkaElżbieta5–przedstawiłająteściowa.
–Azatemdotarliściebezpiecznie–przemówiła
Elżbieta.–NiezbyttoprzypominaNowyJork,nieprawdaż?
Zaśmiałasię.Uśmiechnęłamsięuprzejmie
wciemności.Elżbietacałkiemdobrzemówiła
poangielsku.OdwiedziłakiedyśAmerykę.
