Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
formy,alewzięłaowocłowówsiostrzeńcaizbliżyłasię
znimdolampy.
–Cototakiego?–zapytała.
–Ptaki,jakwidzisz,kochanacioteczkoAnielo–
odpowiedziałPitou.
–Azdatnetodojedzenia?–podchwyciłażywostara
panna,którajakodewotkabyłanaturalniestrasznie
łakoma.
–Czyzdatnedojedzenia!–powtórzyłPitou.–Pewno,
żezdatne,toćtomaszkiidrozdyprzecież.
–Agdziejeukradłeś?...
–Nieukradłem,alezłapałem.Nabagnie.
–Cotojestbagno?
Pitouspojrzał,mocnozdziwiony,naciotkę.Niemógł
uwierzyć,abymogłobyćnaświecietakgłupie
stworzenie,któreniewiedziałoby,cotobagno.
–Cotobagno?–powtórzył.–Nobagnotojestbagno.
–Tak,alejaniewiem,cototakiego.
PonieważPitoubardzobyłwzględnynawszelkie
nieświadomości,objaśniłzatem:
–Bagnojesttobłotowlesie,dokołaktóregoobsadza
sięgałązkizlepem;gdyptakiprzychodząpić,natosię
łapiąikwita.
–Nacosięłapią?
–Nalep.
–Aha!–rzekłaciotkaAniela–teraztorozumiem,ale
skądwziąłeśpieniądzenato?
–Pieniądze?–zawołałzdziwionyPitou,
żegoposądzanooposiadaniemamony–pieniądze,
ciotkoAnielo?
–Tak.
