Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZ​DZIAŁV
DZIER​ŻAWCAFI​LO​ZOF
Pitouuciekał,jakbygowszyscydiablizpiekłapędzili,
iwjed​nejchwilibyłjużzamia​stem.
Skręcającokołocmentarza,omałoniewpadł
nako​nia.
–OBoże!–odezwałsięsłodki,dobrzemuznany
głosik–gdziepantakbiegnie,panieAnioł?Omało
żemisiękońnieroz​bie​gałzprze​stra​chu.
–A,pannoKatarzyno–zawołałPitou,odpowiadając
namyślwłasną,niezaśnazapytaniemłodej
dziewczyny.–A!pannoKatarzyno,cozanieszczęście,
mójBoże,cozanie​szczę​ście!
–Jezus,Maria!straszyszmnie–powiedziała
dziewczyna,zatrzymującsięnaśrodkudrogi.–Cóżtosię
stało,pa​nieAnioł?
–Tosięstało,pannoKatarzyno–odpowiedziałPitou,
jakbyodsłaniająctajemnicęwielkiejniesprawiedliwości–
stałosię,żejużksię​dzemniezo​stanę.
Zamiastatoliokazaniamuwspółczucia,pannaBillot
par​sk​nęłaśmie​chem.
–Niezo​sta​nieszpanksię​dzem?–spy​tała.
–Nie–odpowiedziałprzestraszonyPitou–jestto,jak
sięzdaje,nie​po​do​bień​stwem.
–Zo​sta​nieszza​temżoł​nie​rzem–rze​kłaKa​ta​rzyna.
–Żoł​nie​rzem?
–Rozumiesię.Byłobywierutnymgłupstwem
rozpaczaćzpowodutakmałejrzeczy.Myślałam
doprawdy,żemniezawiadomiszonagłejśmierciswojej
ciotki.
–Baaa...–powiedziałzuczuciemPitou–dlamnie