Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Oglądająuważnieidopieropotemwpuszczamniedo
mieszkania.
–PaniTavel,jaksiępanizapewnedomyśla,jestem
tutaj,ponieważlondyńskapolicjarozpoczęłaznamicoś
nawzórwspółpracy–zaczynam.–Moimzadaniem…
–Proszę–przerywa,wskazująckrzesłowkuchni,bym
usiadła–miejmytojużzasobą.
Kiwamgłowąiwyjmujęteczkęotrzymanąna
posterunku.
–Pomińmyzatemdanepersonalne.–Niechcęjej
zanadtomęczyćbezsensownymipytaniamiodatę
urodzinitakdalej.–PaniTavel,czymożemipani
opowiedzieć,cowydarzyłosiędwudziestegopierwszego
wrześniadwatysiącesiedemnastegoroku?
Dziewczynajużnamnieniepatrzy.Błądziwzrokiem
popomieszczeniu.Dajęjejczasnaodpowiedź.Czekam.
–Tobyłasobota…Abby,mojakoleżankazklasy,miała
urodziny…Tonawetniebyłotak,żewracałampijana,nie
wypiłamwięcejniżjednopiwo.Janaprawdęnielubię
alkoholu–tłumaczy,jakbywswoimzachowaniuszukała
powodutegozajścia.–AbbyiKris,jejchłopak,
odprowadzilimnienaprzystanek.Abbyzmarzła,więc
kazałamimwracać.Doprzyjazduautobusuzostało
mitylkokilkaminut.Byłookołopółnocyizostałamsama.
Dwielatarnieoświetlałytomiejsce.Nieczułamsię
zagrożona…Wtedyprzyszedł.Stanąłjakieśdziesięćstóp
odemnie.Miałnagłowiekaptur,alebyłozimnoinie
pomyślałam,że…Rzuciłcośnamnie…niewiemco…
Krzyczałam…szarpałamsię…
Chwytamjejleżącąnastoledłoń.Caładrży.Słyszałam
jużwielepodobnychhistorii,aleteemocje…Mam
