Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iblondynkiowymiarachPameliAndersonniedla
scenarzystów.Nawetniedlareżyserów.Aledla
producentów.Jeślitak,totrzebaimzostać
producentami,couprościtrybzamawianiawłasnych
scenariuszy.Niemówiącjużopodzialezyskówznagród,
festiwaliioczerwonychkabrioletach.
Tochybanictrudnego,prawda?
12.
TymczasemwWarszawie,wluksusowymapartamencie,
AdamB.nadalwalczyzeswoimciałem.Terazwłaściwie
nicjużgonierusza,apochwiliprzestajesłyszeć–poza
falującymszumem–jakikolwiekdodatkowydźwięk.
Widziteżcorazmniej.Jeszczemożeskupićwzrok
naczymś,coblisko.O,terazwidzimałąłyżeczkęleżącą
naśrodkupokoju.
Właśnierozpiąłspodnie,abyijezrzucić
zezmęczonegociała.Aleniedochodzidosofy.Niemoże
teżsięgnąćpilota.Niejestnawetwstaniewyciągnąć
prawejdłoni–bojegorękajużniesłuchamózgu.Nagle,
niespodziewanie,jakbymusięskończyłozasilanie
dochodzącedociała.Spodnie,jużnietrzymane
iniezapięte,spadają,aonsamdziwniewolnoopada
nakolana.Klękajakw
slowmotion
.
Cośdziwnegodziejesięteżzjegowzrokiem.
Wszystkostajesięmałoostre,jakieśjednowymiarowe,
szareibure...
Mężczyznajednakstarasięratowaćostatkiemsił.
Iwtedywywracasięnapodłogę.Szczęście
wnieszczęściu,żezarzucagonieopodaljużleżącej
nadywaniekomórki,którejwcześniejniemiałsiły
