Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nadaje.
Mamprzesrane.
Cojaterazzrobię?
Zasłaniamgniazdkociałemiudaję,żeużywamtelefonu,tylkopoto,
żebyzyskaćnaczasie,chociażonawcalenamnieniepatrzy.Wbija
wzrokwgwiazdynasuficie.Jeślichcę,żebymipomogła,muszę
szybkocośwymyślić,bozarazpoprostuwyrzucimniestądnakopach.
Wkurzasięzakażdymrazem,gdyotwieramusta.
–Noi?–pytapokilkusekundach.
Bioręsięwgarść,apotemsięodwracamioddajęładowarkę.
–Niepasuje.
Napoczątkujestzaskoczona,alewyrazjejtwarzyulegazmianie,
kiedywidzimójtelefon.Inagle,zamiastzłości,dostrzegam
zawstydzenie,jakbytobyłajejwina,żeniemaspecjalnejładowarki
dotelefonówznajwyższejpółki.
Jejgłosbrzmijednakrównielodowatoisarkastyczniejak
wcześniej:
–Szkoda.Wyglądanato,żeniebędęmogłacipomóc.
–Niemamdokądpójść.–Brzmiętakdesperacko,żewspółczuję
samsobie.Kiedynamniespogląda,wjejoczachdostrzegam
wahanie.Tymczasemwskroniachnadalczujęprzeszywającyból.
–Potrzebujęaspiryny.Proszę.
Naszczęścieustępuje.Pokazuje,żebymusiadł,asamawychodzi
zpokoju.Kiedypochwiliwracaztabletkąiszklankąwody,wymyka
misięwestchnienieulgi.Łykambezzastanowienia.
–Lepiej?
Zanimzadziała,musiminąćtrochęczasu,aleitakodpowiadam:
–Dzięki.
–Przykromi,żemojaładowarkasięnienadaje.Mamtylkotaką.
Bierzeodemnieszklankę,stawiająnaszafcenocnejisiada
nałóżkuwbezpiecznejodległości.Możliwe,żejestskłonnapomóc
mibardziej,niżmisięwydaje.
–Możeszmiprzypomnieć,jaksięnazywatamiejscowość?
–pytam.
–Milnrow.
–Gdzietodokładniejest?–pytamzzamkniętymioczami.
Podnoszęręcedoskroniibłagam,byaspirynazadziałałajak
najszybciej.
–PółgodzinyjazdyzManchesteruijakieśczterystakilometrów
odstolicy.
