Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mapojęcia,okimmówiMichał.
Prawdawyszłanajaw,gdyktóregośrankanapodwórze
wjechałtensamgazikwojskowy,coostatnio,iwysiadło
zniegodwóchmundurowych,wtymjedenznany
Mariannieidzieciakom.Wszeborajużdawnoniebyło
wdomu,aStefaniazbierałasię,bypojechaćrowerem
doszkoły.Michałbawiłsięmedalionemznalezionymjakiś
czastemunastrychu,Zosiamarudziłanadzacierką
namleku,aBasiastałaprzydrzwiachgotowa,bypójść
doszkoły.Stukaniedodrzwisprawiło,żemodlącasię
Mariannazerwałasięnarównenogi.Zanimzdążyła
cokolwiekpowiedzieć,dwóchmundurowychstało
naprogukuchni.
–Pam,pam!–Michałpodniósłsięzpodłogiiczym
prędzejpobiegłdoprzedostatniegopokoju,wktórym
Stefaniazbieraładopłóciennejtorbyuczniowskiezeszyty.
Małachowska,słyszącjakiśhałaswkuchni,pospiesznie
udałasiętamzasynem.
–ObywatelkaMariannaPopielarczyk?–zwróciłsię
dostarszejkobietywysoki,chudyjaktyczka,młody
chłopak.
Onazaśpatrzyłananiegozpobladłątwarzą,leczsięnie
odzywała.
–Tomojamatka!–zawołałazaniepokojonaStefania.
–Ocochodzi?
–CzytojestobywatelkaPopielarczyk?–Młodychłopak
wskazałnaMariannę.
–Tak–odparładrżącymgłosemStefania.
–Zabieramywasnaprzesłuchanie!–zakomunikował
bezżadnegowstęputendrugi.
–Aleocochodzi?!–Stefaniazasłoniłamatkę.
–PodejrzewasięobywatelkęozamordowanieLeopolda
Kociuby!
Wkuchnizapadłagłuchacisza,przetykanaodgłosami
dochodzącymizpodwórza.Mundurowiwpatrywalisię
