Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
naplecy,bonocesąchłodne!
Mariannaznieruchomiała.Stefaniazaśzrozumiała,
żetodziejesięnaprawdę.Basiamnóstworazymówiła,
żedzieciwewsiśmiałysięzniej,iżjejbabciazabiła
własnegozięcia.Zakażdymrazembeształacórkę,lecz
anirazunieprzyszłojejdogłowy,żebywyjaśnić,które
dziecirozpowiadająpodobneplotki.Możegdyby
tozrobiła,doszłabydojakiejśprawdy.
–Jaktonoce?–Stefaniazrobiłakrokwstronę
przedstawicieliwładzy.
–Takto,obywatelko!Nierazprzesłuchanietrwakilka
dni,awnaszychcelachniemamiękkiegołóżeczkajak
wdomu!–KolegakapralaPiotrowskiegozaśmiałsię
nieprzyjemnie.–Idziemy!–Zrobiłgest,jakbychciałwziąć
Mariannępodrękę,leczStefaniapowstrzymałago.
–Chwileczkę!–poprosiła.
Wbiegładopokoju,abywziąćjakieściepłeokrycie,lecz
wnerwachniczegoniemogłaznaleźć,więcpochwyciła
leżącynałóżkupled.Wróciładokuchniipodałago
matce.
–Mamo,onicsięniemartw!Niepozwolimy,abystała
cisiękrzywda!–zawołałaprzezłzy.
Mariannanamomentobróciłasięizatrzymaławzrok
nawnuczkach,patrzącychprzerażonymwzrokiemnacałą
scenę.
–Niedługowrócę!–krzyknęłaPopielarczykowa,choć
samaszczerzewątpiławewłasnesłowa.
***
Mariannaniewróciładodomuanitegosamegodnia,gdy
zostałazatrzymana,aninastępnego.Stefaniaszalała
zniepokoju.Wyrzucałasobie,żeignorowałaskargiBasi
nawiejskiedzieci,któreczęstowykrzykiwałyzanią,
iżmababcięmorderczynię.Dopieroterazskojarzyła,
