Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zanimruszyłamdodrzwiklatki,odwróciłamsięprzez
ramię.Mimowolniepomyślałamotym,jakladamoment
służbybędązdzieraćzasfaltutęciałopodobnąbreję
złożonązroztrzaskanychkościizmasakrowanychtkanek.
–
P-proszęniemówić,żemniepaniwidziała.
–PrzycisnęłammocniejHektoradopiersi,niezdając
sobiesprawyztego,jakwielkapanikapobrzmiewa
wmoimgłosie.
–Przecieżniezrobiłaśniczłego,dziecko.–PaniZofia
zmarszczyłabrwi,asiwykoknaczubkujejgłowy
przesunąłsięnabok.–Onbyłmartwyjużwmomencie
skoku.Przezpięćdziesiątlatbyłampielęgniarką,wiem,
comówię.Niemogłaśmupomóc.
Wostatniejchwilipowstrzymałamsięprzed
powiedzeniem,żeonwcalenieskoczył,tylkoktoś
goztegodachupoludzkuzepchnął.
„Choćnie,wtymniebyłonicludzkiego”.
–Wiem–powiedziałamcicho.
PaniZofiaoderwaławzrokodtrupaiskierowała
gonamnie.
–Aleniechcęmiećnicwspólnegozpolicją,nie…
–Rozumiem.–Staruszkauśmiechnęłasiędomnie
natyleciepło,nailedałosięwtejsytuacji.–Olgai…
–Tak,dokładnie.
PaniZofiawycofałasiędopokojuizaczęłapowoli
zamykaćokno.
–Wtakimrazieznikaj–rzuciłanaodchodne.
–Japonichzadzwoniłam,więctojapowinnamich
przywitać.
