Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
go.Czyodtegoczasuniepokazałsiętutaj?
Mężczyznasceptyczniewydąłwargi.
–Widziałemgowponiedziałek,apotemznowu
wyjechał.Pewnonietylkotygoszukasz.Wyglądał,jakby
bardzomusięspieszyło.Aczegoodniegochcesz?
–Zapłaciłmilewymczekiem.
Spojrzałnamniezezdumieniem.
–Wzięłaśczekodtakiegofaceta?NaBoga,
dziewczyno!Czyśtyzdurniała?
Niemogłamsięnieroześmiać.
–Tak,wiem.Samajestemsobiewinna.Pomyślałam,
żemożezdążęgodorwać,zanimzniknienadobre.
Potrząsnąłgłowązudawanąrozpaczą.
–Niebierzniczegoodtakichjakon.Totwójpierwszy
błąd.Aprzyjścietutajmożebyćkolejnym.
–Czyjesttuktoś,ktomożemipowiedzieć,gdzie
goszukać?
Murzynwskazałostrzemnożadrzwisąsiedniego
mieszkania.
–SpytajLovellę.Możecoświe,amożenie.
–Tojegoprzyjaciółka?
–Raczejnie.Jestjegożoną.
Pukającdodrzwioznaczonychnumerem26,
poczułam,jakwstępujewemnieodrobinanadziei.
Obawiałamsię,żeDaggettwyprowadziłsięnazawsze.
Drzwimieszkaniabyłyzrobionezdykty.Nawysokości
kolanktośwybiłwnichpotężnądziurę,aprzezuchylone
okienkopowiewałazasłona.Szybabyłapękniętanacałej
długościisklejonaprowizorycznietaśmąklejącą.
Zwnętrzadochodziłzapachgotowanejkapustyczy
brukselki,przemieszanyzwoniąoctuibekonu.
Drzwiotworzyłysięiwyjrzałaznichjakaśkobieta.
Miałaspuchniętągórnąwargę,jakdziecko,którespadło
zroweru.Niedawnoktośmusiałpodbićjejleweoko
–granatowysiniakokalałyzielone,żółteiszarekręgi.
Włosykolorusianaupięłaspinkamizauszy.Nawetnie
próbowałamzgadywać,ilemożemiećlat.Musiałabyć
młodsza,niżmożnabysięspodziewać,biorącpoduwagę
wiekDaggetta.
