Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
SarahwidziałapominieipostawieMary,żeobawia
sięnajgorszego.Niedopuszczaładosiebiemyśli,
żeMarymogłabytakpoprostusiępoddać.Zresztą
wydawałojejsięniemożliwe,bymiałastracićdwóch
bracinaraz.
–Onniezginął–powiedziałazmocą.–Jest
niezniszczalny.–Wkażdymraziebyłbyniezniszczalny,
gdybymiałprzysobietęcholernąszablędziadka.Tę,
którejniemógłznaleźć,ioskarżyłMary,żejąukradła.
LodowatystrachzjeżyłSarahwłosynakarku.
–Niemożesztegowiedzieć–odezwałasięjakzawsze
praktycznaMary.
–Alewiem–upierałasięSarahwbrewwszelkiemu
rozsądkowi.MimożeJustinniemiałprzysobie
szczęśliwejszabliLatymorów.–Pocoloszaprowadziłby
mniedoBena,gdybytakniebyło?Inieprzybylibyśmy
tutajakuratwmomencie,kiedywyruszacie
naposzukiwaniaJustina?
WyraztłumionejrozpaczyzniknąłztwarzyMary,
ustępującmiejscapogardzie.Wśródżołnierzyjednak
nastałoożywienie.
–Onamarację–odezwałsięjedenznich.–Pies
madobrywęch.Pomożewszukaniupułkownika
Randalla,skorotugoniema.
–Tak!Ażejeszczerodzonasiostrapułkownika
zjawiłasięakurattuiteraz…tomusiznaczyć,
żeszczęściegonieopuściło–zawtórowałmudrugi.
Marytylkopokręciłagłowąinachwilęprzymknęła
oczy,jakbyzbieraławsobieresztkicierpliwości.
–Sądzę,żebędzielepiej,jeśliwróciszdoAntwerpii
–zwróciłasiędoSarah.–Wtakimstanieniemożesz
