Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
podgórę,ciągnącworekprzywiązanydonart.
Carterbyłchybanajgorszymnarciarzemwgrupie.Wodróżnieniu
odpozostałychmieszkańcówAzylujakodzieckonigdyniejeździł
wgórynaferiezimowe.Sportyzimoweoznaczałydlaniegotylko
jedno:zjeżdżaniezsiostrązpagórkanastarejmascesamochodu.
Dotarciedowioskitrwałobardzodługo,apóźniejnastępowała
powolnawspinaczkawdrodzepowrotnej.Pozatymwlesiemożna
byłospotkaćdzikieistoty…
Poczuł,żeznowumęczygomigrena.
– Muszęjechaćdzisiaj?Mamyprzecieżmnóstwo…
– Wykluczone.– Juliapokręciłagłową.– Znaszzasady.
Zasady.Tak,znałzasady.
– Juliamarację– powiedziałMilesirytującorozsądnymtonem.–
Pozatymnadchodziburzaśnieżna.
Carterspoglądałprzezogromneprzeszkloneoknozajmujące
prawiecałąścianęAzylu.Rozciągałasięzniegofantastyczna
panorama:zbocza,ogromnesosnowelasydocierającedoskalistego
grzbietugórskiego.
Pojakimśczasieprzestawałosięjązauważać.Zaczynała
przypominaćtapetęnaścianie.
Milesmiałrację.Zacząłpadaćśnieg,awdalipojawiłysięgroźne
chmury.Oznaka,żezbliżasięzamieć.Wzależnościodjejsiłymogli
zostaćuwięzieniwośrodkunacałednie,anawettygodnie.
– Trzebatozrobićdzisiaj,stary– zauważyłNate.– Burzabędzie
straszna.
Wtymsamymmomencietrzasnęłydrzwiwejściowe,poczym
doczęścimieszkalnejwpadłpospiralnychschodachpodmuchwiatru
ześniegiem.Naschodachrozległosiętupanie.
– Pogodanaprawdęsiępsuje.
Welland.Tęgi,pokrytytrądzikiemWelland.Miałdwadzieściapięć
latibyłnajmłodszymczłonkiemgrupy,alemiałnajwiększe
doświadczeniewprowadzeniuAzylu.Dlatego,chociażbyłtylko
żałosnymgówniarzem,tęgimdupkiemskłonnymdointryg,byli
zmuszenigotolerować.
ZWellandemprzybyłjednakmilszygość– Dexter.Przebiegłprzez
pokójiwskoczyłnaramionaCartera,liżącgopotwarzyidłoniach
wilgotnym,pachnącymjęzorem.
– Cześć,stary!Byłeśnaspacerze?– Carterwtuliłtwarzwzimną,
kręconąsierśćterieraiszepnął:– NasikałeśWellandowinanogę?Tak?
Dobrze.
