Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spać.Wszyscybylizmęczeniponieprzespanejnocy
izawiedzeni,żetaknaprawdętylkozmarnowaliczas.
–MożejednakZuzasięmyliła?–zastanawiałasięIza,
kiedyszlidostołówkinaobiad.
–Może–westchnąłHubert,aleniechciałomusięwto
wierzyć.
Przedwejściemdobudynkuotrzepalibutyześniegu,
którynieprzestawałprószyćaninachwilę.
–Bieliczerwień–Sierpieńobejrzałsięjeszczewprogu
nagospodarstwoprzykrytebiałąpierzyną.–Amoże
chodziłoocośinnego?
–Aleoco?
–Niemampojęcia.–Zatrzasnąłzanimidrzwi.
Wstołówcepachniałozupą.Częśćżołnierzyjużjadła.
KilkoroznichskinęłoHubertowiiIzienaprzywitanie.
Wartownik,któregozagadywaliwnocy,spojrzałnanich
wilkiem.
Ledwiezdążylizająćmiejscazastołem,podszedł
donichOrłowski.
–Cotozanocneeskapady?–zapytałlekko.
Czytenfacetnaprawdęwieowszystkim,codziejesię
wjegoosadzie?Dajęgłowę,żeonaszymwłamaniu
dojegogabinetuteżwie
–pomyślałSierpień
.
–Hubertmiałzłeprzeczucia–rzuciłabezzastanowienia
Iza.–Dlategopostanowiliśmypomócstrażnikom.
DowódcaGrotyprzygładziłdłoniądługączarnąbrodę.
–Dziękujęza…chęćpomocy–odparłwkońcu.–Ale
następnymrazemostrzeżciemnieotakichplanach,
botrochęzdenerwowaliścieniektórychzmoichludzi.
–Przepraszam–skruszyłsięHubert.–Naszczęście
tobyłfałszywy…
Niedokończył,bozkorytarzadobiegłyodgłosy
zamieszania.Dostołówkiwpadłbladymężczyzna.Przez
sekundęwodziłwzrokiempoobecnych,ażnamierzył
Orłowskiegoinatychmiastdoniegopodszedł.
