Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
solidnąrobotę,uczącmatkęposługiwaniasię
nowoczesnątechnologią.Dziwnymtrafemjednak,
wewszystkichtychsześćdziesięciuośmiumailachpani
Jadwigaakuratoorzechyijabłkaniezapytała.
–A!Zapomniałabym.–Pacjentkaklepiesięotwartą
dłoniąwczoło.–Bojapoleciłampaniąkuzynowi.
Przyjdzietudopani.Totakidalszykuzynodstrony
matki.Tylkomamamojanierozmawiazjegomatką
odkilkulat,bo…azresztąnieważne.Aleonjest
straszniegrubyijakwpadłamnaulicyostatnionajego
żonę,totaksięzgadałyśmy…
–Ajaksięnazywatenpan?Niktdomnieniedzwonił.
–Atak,noniedzwonił.Bomysiętakzgadałyśmy
ztąjegożoną,żeskorojakończętuzpaniąkołowpół
dodrugiej,toonprzyjdziezarazpomnie.
Patrzęnaniąoniemiała.Towspaniale,szkodatylko,
żeniktnieuwzględniłmniewtymcałymzgadywaniu.
–PaniJadwigo,jestempanibardzowdzięczna,
żemniepanipoleciła–odzyskujęgłos–ale
naprzyszłośćproszęotelefon,boprzecieżmogłam
miećinnespotkanie…
–Amapani?–PaniJeżykjestautentycznie
zdziwiona.
–Nodziśakuratnie,ale…
–Notocałeszczęście.Jalecę.Dozobaczenia!
Zamknąwszydrzwi,opieramsięonieplecami
iprzymykamoczy.Toprawda,żeniemamżadnego
spotkania,ponieważcholernykalendarzświeci
pustkami.Aleoczternastej,nieświadomaswoich
zobowiązań,umówiłamsięnalunchzMateuszem.Jego
bankjestniedalekomojegogabinetuiuzgodniliśmy,
żeprzynajmniejdwarazywtygodniubędziemyjadać
wspólnie.Teraztrzebatobędzieprzełożyć.Trudno,nie
maconarzekać.Każdynowypacjentjestnawagę
złota.
WłaśnieskończyłampisaćkrótkiegoSMS-a
