Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Anusia.
ŁucjarzuciławstronęKotadrapieżnespojrzenie:żebysięani
ważyłpisnąć!Jednocześniezasłoniłarękąledwienaznaczonądrobnym
pismemkartę.
–Bardzomamatajemnicza–prychnęłaAnusia,ponownie
chowającsię.–Spodziewałbysiękto!–dorzuciła.Kotspojrzał
naŁucjęiuśmiechnąłsię,wielcezsiebiezadowolony,przecieżnie
wydałtajemnicy.Łucjawznaczącymgeścieuniosławgórępalec:
niechpamięta,animru-mru!Izaraz,jakbydlaodmiany
powcześniejszymbezruchu,kreślićzaczęłanaosobnejkartce
chaotyczneesy-floresy.
–Tak,tak,starzyjużjesteśmy–Kotznówniewytrzymał.Onsam
zwiekiemzmalał:opadłymuramiona,pochyliłasięgłowa.Lecz
przedewszystkimspojrzenianiemiałjużtego,cokiedyś–hardego,
wyzywającego,rzucanegozawsze,zdawałosię,zgóry;terazspoglądał
spodczoła,nieufnie,dotegozerkającczęstonaboki,jakgdyby
wprzezornymposzukiwaniudrogiewentualnejucieczki.Itylkokrótko
przyciętewłosymiałwciążgęste,sztywne,choćterazjuższpakowate;
takjaksiwąszczecinęnaniegolonychnierazprzeztrzydnipoliczkach.
–Starzyjesteśmy–rzuciłponowiezpowtarzającymsięraz
poraziecichymklaśnięciem,gdypozwalałdłoniopadaćnadrgające
kolano.
–Gadanie!–ucięła,niepatrząc.–Abotoodwczoraj?
–Ionbybył–mimowszystkoodważyłsiędodać,mającnamyśli
przyjacielazdawnychlat.
–AwięcdoKrzysztofapiszesz?–minęłachwila,nimspróbował
jeszczeraz.
–Głuchyśczygłupiś?–warknęła,tymrazemunoszącgłowę.
–Znakiemtegopójdęjuż–wstał.
–Dokina?
