Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
oczym,żoneczko.Nieróbscen!–dodałgrobowym
głosem,wzbudzającjeszczewiększystrachkobiety.Wziął
jąpodrękęidośćdelikatnie,leczstanowczozarazem
pchnąłkudrzwiomdobudynku.
Spojrzałananiegozniechęcią.
Pomyślała,żenawłasnenieszczęściepodała
wprzedszkoluadresBronka–taknawszelkiwypadek,
gdybykiedyśprzydarzyłojejsięcośzłego.Tymrazem
bratniemógłzaopiekowaćsięKarolkiem.
Czyjatakżepowinnamobciąćwarkocz?
–zastanawiała
sięDorota,szczotkującdługieażdopośladkówwłosy.
JulkaiKrysiajużdawnotozrobiły,obydwiejakopanny.
Możebyłobymiwygodniejzkrótsząfryzurą?
Wprawniezawinęłaciasnykok.Przejrzałasięwlustrze
toaletki,abysprawdzić,czyjestuczesanawystarczająco
porządnie.Kiedyśspoglądanienawłasneodbicie
sprawiałojejogromnąprzykrość.Unikałazwierciadeł.
Zczasemnauczyłasiępatrzećnanietak,abyniewidzieć
swojejtwarzyiszpecącychjąblizn,ajedynieubranie
iwłosy.Polatachprzestaławzdrygaćsięnawidok
okaleczeń.Zaakceptowałaswójwygląd.Przestałanosić
bureibezkształtnespódnicesięgającekostek.Jużnie
chowałatwarzyprzedludźmi.Wzmianiewizerunku
bardzopomogłaJulia,któraprzyjechałapewnegodnia
doPawliczkilkomaswoimisukienkami,zbytciasnymi
–jaktwierdziła–nanią.Dorotawątpiławjej
prawdomówność,gdyżnawetpourodzeniuKarolasiostra
wciążbyłaszczupła,choćnieznacznieprzybrała
wbiodrachibiuście.Nienatylejednak,abyniezmieścić
sięwterzeczy.
–Niemożebyć,abybibliotekarkanosiławórpokutny
–powiedziałaJulkadobitnie,gdyDorotazaczęła
wzbraniaćsięprzedprzyjęciempodarunku.–Pracujesz
