Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spać.
Zbezludnym,ciemnymplacemkontrastowałoostre
światłolatarekitłumekzebranyprzedkamienicą
naNowowiejskiej.Jużwiedzieliśmy,gdzietosięstało.
ZAPARKOWAŁAMNATROTUARZEOBOKDOROŻKI.
Gniadosz,nicsobienierobiączzamieszania,
zfilozoficznymspokojemopróżniałtreptuch.Mężczyzna
wdorożkarskimstrojuskręcałnakoźlepapierosa,
gawędzącztrzemapolicjantami,którzymielirozpięte
kabury.Wdłoniachtrzymalimocnelatarki;czesaliich
światłembrukigapiówodkrawężnikaażpobramę
kamienicy,gdziewtowarzystwieżeliwnegokrasnala
siedziałnataborecieczwartypolicjantzmannlicherem
nakolanach.Wychodzączauta,zobaczyłam,żepilnuje
zwłok.
Zainteresowanietłumuzogniskowałosięteraznamnie.
Byćmożenawetcibardziejtrunkowiprzestraszylisię,
żedopadłoichdelirium,niemożliwewszak,byśledczy
przyjechalicadillakiem,itoprowadzonymprzez
dziewczynę.Awdodatkuonamusibyćkimświęcejniż
kierowcą,skororazemzkomisarzemidoktorempodeszła
dotrupaipierwszasięnadnimpochyliła.
–TonapewnotaLubochowska–wyjaśniłgapiom
młodzieniecowyglądzieapasza.–Wicie,państwo,ta,
cozłapałabandęporywaczy.Wczerwoniakupisało,
żemająjąwziąćdopolicji,notowzięli.Acadillaca
dostałaodojcauratowanejdziewczyny.
–Teżbymchciałauratowaćkiedyścórkęmilionera
–westchnęłajegotowarzyszka.
–Ajabymchciał,żebyLubochowskamniearesztowała
–dorzuciłichkolega,aprzeztłumprzebiegłfaląsprośny,
ludowyrechot.
Niewiesz,comówisz,biednychłopcze–pomyślałam.
EUSTACHYWOLFFERDORFFLEŻAŁNAPRAWYMBOKU,
