Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
myszy?Tymsięzainspirowała.Tłumaczyłem,żetoraczej
imiędlaklaczy,alesięuparłaijuż.
–Amożetego?–Poczęstowałamgokapralem,widząc,
żeskręcanastępnegopapierosa.
Zapalił,głębokowciągnąłdymiwydmuchałzbłogim
uśmiechem.
–Takiegojeszczeniepaliłem.Mocnyjakdiabli.
Przezchwilęsiędelektował,alemiałamwrażenie,
żejednocześniecośmuchodzipogłowie;żejakieś
sprzecznemyśliwnimwojują.
–Paniekomisarzu…–zwróciłsiędomilczącegodotąd
Sarny.
Nocóż,pomyślałamzlekkimsmutkiem.Jaknaprawdę
ważnasprawa,todokomisarza,niedomnie.
–…niejestempewien,czymisiętylkoniezdawało,
więcwrazieczego,niechmipanniezarzucablagiinie
oskarżaofałszywezeznania.
Sarnamiałminęponurąiniewróżącąnicdobrego,był
tojednaknaturalnywyrazjegotwarzy.
–Słucham,panieDrożdż,ocochodzi?
–Niktpanaonicniebędzieoskarżał–wtrąciłam
pospiesznie.
Dorożkarzspojrzałnamniezwdzięcznością.Widząc,
żeniechcerozstaćsięzpapierosem,chociażjużparzy
mupalce,poczęstowałamgonastępnym.
–Śmiało,proszęmówić–zachęciłam.–Sampan
powiedział,żepolicjantkisąbardziejludzkie.
–Powtarzam:tomógłbyćzwyczajnyprzypadek
–jeszczerazsięzaasekurował–alemamwrażenie,
żeprzezcałądrogę,toznaczyodplacuTeatralnego
ażnaRotundęśledziłnascyklista.Iwięcejpaństwu
powiem:czułem,żepasażerjesttegoświadomy.
WLETNISOBOTNIWIECZÓRKRĘCIŁOSIĘPOWARSZAWIE
WIELUCYKLISTÓW,wczapkachalbozgołągłową,ten
natomiastmiałeleganckiczarnykapeluszzszerokim
