Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tuniepasować,jakbyzabłądziłyitylkoprzezprzypadek
znalazłysięwtymprzytulnymmieszkaniu.Weronika
niebyładobrąmalarką.Uwieczniałaswojekoszmary
iwtymniemożnabyłojejodmówićoryginalności,ale
niebyładośćcierpliwa.Wogólenieprzykładaławagi
dodetali.Niewiem,dlaczegozajęłasięakurat
malarstwem,aniefotografiąalbotańcem,czymś
natychmiastowym,gwałtownym–takimjakona.
AmeliaPotoczekodkładapudełkonakuchenną
wysepkę,otwierajednązwiszącychszafekiwyjmuje
zniejpuszkęzherbatą.Dziwimniejejswobodne
zachowanie,aleniezdobywamsięnażaden
komentarz.Lukswciążleżyobojętnieprzydrzwiach.
–Takatragedia,tobyłamiładziewczyna–wzdycha
Amelia,nalewającwodędoczajnika.
–Panijądobrzeznała?–pytam,siadającprzystole.
–Bardzodobrze,pomagałami:zakupyzrobić,okna
wymyć,zostawiałaumnieczasempieska–mówi,
abiałyowczarekWeronikipodnosigłowę.–Bardzobyła
dobra,tylkoteobrazytakiemroczne...
Siadaobokmnie,stawiającmiędzywyrwanymi
zeszkicownikakartkamidwakubkizherbatą.
–Panisięterazwszystkimzajmie,tak?
Wodpowiedzikiwamgłową.Pijęherbatę,parząc
sobiewargi.
Ameliamówidalej:
–Dużomiopaniopowiadała.Chybazpaniąbyła
najbliżej,chociażmiałatutyluznajomych...Jamyślę,
żetoktóryśztychjejkolegówjejtozrobił.
–Jakichkolegów?–pytam,odstawiająckubek.
–Janiechcęnikogooskarżać,aledoniejturóżni
przychodzili.
