Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Pomaleńkuprzychodzimydosiebie.
PoczymułożyłmniezpowrotemizapowiedziałBessie,żemuszę
miećzupełnyspokójwnocy.Dałjeszczekilkawskazówek,
zapowiedział,żezajrzynazajutrziodszedłkumojemuzmartwieniu;
dopókisiedziałprzymoimłóżku,czułamsiębezpiecznie,agdy
zamknąłdrzwizasobą,całypokójpociemniałisercesięwemnie
ścisnęło;osiadłwnimniewymownysmutek.
–Czypanienkaczuje,żebędziemogłazasnąć?–zapytałaBessie
wcalełagodnie.
Zaledwieśmiałamjejodpowiedzieć,taksiębałam,żenastępne
zdaniebędziebrzmiałoszorstko.
–Spróbuję.
–Czyniechciałabypanienkanapićsięczego?Amożebypanienka
cozjadła?
–Nie,dziękuję.
–Jeżelitak,tojasiępołożę,botojużpodwunastej;alemożemnie
panienkazawołać,gdybypotrzebowałaczegownocy.
Cozazadziwiającauprzejmość!Ośmieliłomnieto,więc
zapytałam:
–Cosiętozemnądzieje?Czyjestemchora?
–Zasłabłapanienka,zdajesię,wczerwonympokojuodpłaczu,ale
wkrótcezpewnościąpanienkawydobrzeje.
Bessieweszładopokojusłużącej,któryznajdowałsięobok.
Słyszałam,jakmówiła:
–Saro,śpijzemnąwpokojudziecinnym;zanicwświecienie
chciałabymbyćsamaztymbiednymdzieckiemdziśwnocy,anuż
umrze.Totakadziwnarzecz,żemiałatenatak;ciekawajestem,czy
onacozobaczyła.Panibyłazasurowa.
BessiewróciłazSarą;położyłysię;szeptałyzsobąprzed
zaśnięciemdobrepółgodziny.Zurywkówichrozmowy,któremnie
