Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zbudzonyznienacka.
–Jawołam–odrzekłjegomośćubranywczerń.
–A!–powiedziałJupiter.
–Zaczynajcienatychmiast–mówiłtamten.–Uczyńcie
zadośćludowi;obowiązujęsięprzejednaćmarszałka
pałacu,atenprzejednaJegoMiłośćkardynała.
Jowiszodetchnął.
–Jaśniewielmożniobywatele–ryknąłcałąsiłąswych
płuckutłumom,którenieprzestawałygolżyć.–Jaśnie
wielmożniobywatelstwo!Otowtejchwilizaczynamy.
–Evoe,Jupiter!Plaudite,cives!
[11]
–Hejkolęda!kolęda![12]–wrzeszczałytłumy.
Nastąpiłyogłuszająceoklaski;komnatatrzęsłasię
odoznakzadowolenia,choćJupiteroddawnaznikł
zazasłonamiszatni.
Tymczasemnieznanaowaosobistość,cozamieniłatak
czarodziejskoburzęwpogodę,jaksiętenstaryidrogi
Kornelwyraża,znowusięskromnieschowała
wpółcieniachsłupa,gdzienapowrótstałasię
niewidzialna,nieruchomaimilcząca.Leczdwieniewiasty
wyciągnęłypostaćzukrycia.
–Mistrzu–rzekłajednaztychniewiast
donieznajomego,dającmuznak,żebysięzbliżył.
–Cichobądź,kochanaLienardo–powiedziałajej
sąsiadka,ładna,świeżaiośmielonaswymgalowym
ubiorem.–Cichobądź,tojedenzurzędu,toczłowiek
świecki;niemówisiędoń:
mistrzu,
lecz
mospanie.
–Mospanie–powtórzyłaLienarda.
Nieznajomyzbliżyłsiękunim.
–Coichmościankiracząrozkazać?–spytał
zgalanterią.
