Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
13
Bishopwtekścieocharakterzefabularnym.HistoriaGwendolynutrzymanajest
wbardzospokojnym,momentamiwręczsprawozdawczymtonie,azastosowane
środkiliterackiesąniezwykleoszczędne,cotylkopotęgujewrażeniewszechobec-
negosmutku,jakitowarzyszywspomnieniuośmiercitowarzyszkidziecięcychza-
baw.WopowiadaniutymBishopzupełniewprostprzywołujetakżepostaćswojej
babkizestronymatkiorazciotkiMary.Gesttenwydajesięniezwykleistotnywkon-
tekściewspomnianegoopowiadaniaWosadzie,wktórymBishoprozprawiłasię
zbodajnajwiększątraumąswojegożycia–chorobąpsychicznąmatki,Gertrude
Bishop.
ŚwiatprzedstawionyopowiadaniaWosadzieprzeszywakrzyk–krzyk,któryBwi-
sitamodniepamiętnychczasów”,iktóryBniesłyszalny,zawisłwpamięci–wprze-
szłości,wteraźniejszości,woddzielającychjelatach”8.Bishopopisujedoświadczenie
chorobymatkizperspektywydziecka,alenarracjętę–ujętąwformępojedynczych,
krótkichsceniwpewnymsensiefragmentaryczną–poprzedzazwięzły,porusza-
jącyakapit,wktórymodzywasięgłosdojrzałejkobiety,razjeszczewracającejdo
przerażającegokrzykumatki,zapowiadającegonajwiększąstratę,jakiejdoświad-
czyławżyciu.OpowiadanieWosadzie,wykorzystującesztafażutworufikcyjnego
–poświęconejestzałamaniunerwowemumatkipoetki.Pogrążonawżałobiepo
śmiercimęża–jedyniedelikatniezasugerowanejwopowiadaniu–kobietaniebyła
wstaniepowrócićdonormalnegożyciaiwymagałanieustannejopiekiswoichsióstr,
atakżeswojejmatki,babciBishop.Niezwykleznaczącywydajesięsposób,wja-
kiopisanajestrelacjałączącadziewczynkę–narratorkęopowiadania–zmatką.
WtekściemówioniejwyłącznieBona”,rezerwującsłowoBmatka”dlarozmów,jakie
tocząmiędzysobąbabciaiciotki.Wyczuwalnyjestprzygnębiający,nieusuwalny
dystans,jakioddzieladziewczynkęodjejmatki,którapewnegodniapoprostuznika,
byjużnigdyniepowrócić.Jedynąformąkontaktuzwielkąnieobecnąstająsiędla
niejpaczki,jakierazwtygodniubabciaposyłaswojejchorejcórcedosanatorium.
Dziewczynceprzypadaobowiązekodnoszeniaowychpaczeknapocztę,którapełni
wtekścieniezwykleistotnąrolę,będącnietylkopośrednikiemwkontakciezmatką
orazdrugągałęziąrodziny,żyjącąwBostonieiprzysyłającącojakiśczaspaczki
orazpocztówki,aletakżesymboleminnego,niepojętegoświatadorosłych,który
cojakiśczas,zgodniezeswoimiregułami,przywołujeichdosiebie,czasamibez-
powrotnie.Tytułowaosada,oglądanazperspektywydziewczynki,niemawsobie
niczsielskiegorajudzieciństwa,okazującsięprzedewszystkimźródłemcierpienia
istrachu.Jedynymmiejscem,wktórymczujesięonawzględniebezpiecznie,jest
wiejskakuźnia,zktórejdobywaklangkowadła–swegorodzajudźwiękowegorymu
dlakrzykumatki.WosadzietozpewnościąnajdojrzalszeopowiadanieBishop,
azarazemnajbardziejprzejmujące.NapisanetużpoGwendolyn,okazałosiędla
Bishopformąprzezwyciężeniatraumy,zktórąodlatusiłowałasięuporać.Oba
opowiadania–wpółrocznymodstępie–opublikowałw1953rokuBNewYorker”.
Bishopbyłaznichnatylezadowolona,żerozważałanawetprzygotowanietomu
opowiadań,zktóregotoprojektuostateczniejednakzrezygnowała9.
DoNowejSzkocjiautorkaOneArtpowróciłarazjeszczewopowiadaniuMe-
moriesofUncleNeddy(WspomnieniaowujkuNeddym),którezaczęłapisaćpod
konieclatpięćdziesiątych,aleukończyładopierowroku1977nadwalataprzed
śmiercią.Opisujewnim,wpierwszoosobowejnarracji,raczejprzygnębiającylos
tytułowegowujkaNeddy’ego–niczymniewyróżniającegosięmieszkańcanowo-
szkockiejosady,nieszczęśliwegowswymmałżeństwieipogrążonegowalkoholizmie,
8E.Bishop,Dwaopowiadania,przeł.M.Szuster,BLiteraturanaŚwiecie”,9-10/2017,s.165.
9BrettC.Millier,ElizabethBishop...,dz.cyt.,s.253.
