Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Stałosięcoś?
–Nie–mruknąłMikołaj.
Karolzapaliłgórneświatłoipodszedłdosyna.Iwtedyzobaczył,
żeMikołajmarozciętąwargęiopuchniętejednooko.
–Ktocitozrobił?Mikołaj…Możetrzebajechaćnapogotowie?
Byłeśumatki,coonaślepajestczyco?–Lewinsięzdenerwował.
–Niebyłemumatki.Zadzwoniłem,żenieprzyjdędoniej,
boumówiłemsięzchłopakaminapizzę.Jakzwyklezaczęłasięśmiać,
iżniemampojęcia,jakpowinnawyglądaćprawdziwapizzaiżeciasto
niemożemiećgrubościkajzerki…Niechciałem,żebywypytywała
albociągałamnieposzpitalach.
–Alemniechybamożeszpowiedzieć,cosięstało–burknął.
–Pobiłemsięztakimjednym…
–Jaksięnazywa?Gdziemieszka?–Karolzamierzałjaknajszybciej
dorwaćgówniarza,któryskrzywdziłjegosyna.
–Przestań!–krzyknąłMikołaj.–Przestańmnieprzesłuchiwać…
Niechcę,żebyśzałatwiałzamnietakiesprawy!
Lewinwestchnął.
–Dobrze,będziejakzechcesz,alemożeprzynajmniejmipowiesz,
dlaczegolejeszsięzjakimiśoprychami.
–Przezciebie…
–Słucham?–Karolbyłszczerzezdziwiony.
–Robertzmojejklasypowiedziałmi,żetakichjaktybędąteraz
wieszaćnalatarniach.Podobnoskatowałeśkiedyśjegoojca…No,
todałemmupomordzie.Aonskrzyknąłchłopaków,żebylaćesbeckie
ścierwo.
–Ijamamtotakzostawić?–Lewinsądził,żejegosynpobiłsię
ojakąśładnądziewuchęinawetnieprzyszłomudogłowy,iżstałosię
tozjegopowodu.
–Tak,masztotakzostawić!–syknął.–Jesteśmoimtatąinie
pozwolę,żebyjakiśśmiećcięobrażał.Iniemównicmamie.
–Matcenicniepowiem,aleniechcę,żebyśprzezemnieobrywał.
Przeniosęciędoinnejszkoły.
–Tonicnieda,tato.Zawszeznajdziesięktoś,komuniespodobasię
mojenazwisko.
–Anakiedyumówiłeśsięzmatką?Przecieżtaopuchliznatak
