Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ty…–mamroczędrżącymgłosem,wreszcieodzysku-
jącmowę.
Niejestemdokońcapewna,cochcępowiedzieć.Niemogę
goprzecieżoskarżyćomasowemorderstwo,niemającżadnych
dowodów.Wyszłabymnatotalnąwariatkę.Cojeśliwydarze-
niawczorajszegowieczorudziałysięwyłączniewmojejgło-
wie?Możliwe,żetozwyczajnyzbiegokoliczności,żestojący
przedemnąchłopakwyglądadokładnietaksamo,jaktypzmo-
jegokoszmaru.
–Znamysię?–pytazautentycznymzdziwieniem,unosząc
wysokobrwi.
–Ja…–jąkamsię.
Mamwrażenie,żewgardleurósłmiwielki,kolczastykrzak,
blokującmimowę.Mimowolnieodtwarzamwpamięciscenęegze-
kucjibezbronnychludzi.Przeszywamnieniewyobrażalnychłód.
–Nicsięniestało–stwierdzaniespodziewaniebrunet,deli-
katniesięuśmiechając,poczymspoglądanaAnnę.–Możejutro
udamisięspróbowaćwaszejkawyizjeśćbrownie.–Wzrusza
ramionami,jakgdybynigdynic.
Annaotwierausta,jakbychciałacośpowiedzieć,aleniejest
wstaniewydobyćzsiebieżadnegodźwięku.Wyraźnieczujęjej
irytacjęilekkązłośćnamnie.Właściwie,toniemajejsięco
dziwić.Przezmojezachowanieprawdopodobniestracimyklien-
ta,którynajwidoczniejnienależydobiednych,skorozostawia
takąsumępieniędzy,nawetnietykającswojegozamówienia.
Pochwilizaczynamwsiebiewątpić.Przecieżonwcalenie
przypominazimnokrwistegozabójcy.Muszęczymprędzej
wziąćsięwgarść.
–Awięc…widzimysięjutro?–pytaAnnaniepewnym,
cienkimgłosikiem.
–Natowygląda.–Tymrazemuśmiechnatwarzychłopaka
jestniecowyraźniejszy,cosprawia,żewpoliczkachpojawiają
musiędołeczki.
