Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niechcęrobićkłopotów…
–Ach,przestań!Zakażdymrazemtosamo!Dobrzewiesz,
żedlamnietożadenkłopot.Jakbyśtylkoniebyłatakauparta
iniemyślała,żemusiszprzezcałeżyciezdawaćsięwyłącznie
nasiebie,mogłybyśmycodzienniewracaćrazem–mówista-
nowczolekkopodniesionymgłosem,kończącwiązaćwysokie
buty.–Jedzieszzemną,koniectematu!
Przezmomentzastanawiamsię,czyprotestowaniemajaki-
kolwieksens,aleniemalodrazudajęzawygraną.Mamświa-
domość,żeAnnasięomniemartwi.Niemamjejtegozazłe,
wprostprzeciwnie.Cieszęsię,żejejnamniezależy.Odśmier-
cirodzicówwiększośćludzitraktujemniejakmaleńkiego,
bezbronnegobaranka.Nieczujęsiędobrzezmyślą,żebudzę
wnichlitość.Chcę,bywidzieliwemniesilną,młodąkobietę,
radzącąsobiewtrudnejchwili,aniewołająceopomoc,zagu-
bionedzieciątko.
SamochódAnnytozielona,przypominającaogromnążabę
corsa.Wsiadamydośrodka,dygoczączzimna.Annaodrazu
włączaogrzewanie,cosprawia,żejużpokilkuminutachmogę
sięodprężyćiodpiąćzamekpłaszcza.
–…całkiemsłodki,nie?–kończyzdanie,zktóregousłysza-
łamzaledwietrzyostatniesłowa.
Bioręgłębokiwdechiodwracamgłowęwjejstronę.
–Comówiłaś?
–Cosięztobądzisiajdzieje?
Gdybymtylkotosamawiedziała,mówiędosiebiewmyślach.
–Muszępoprostuodpocząć.Wczorajniezmrużyłamoka
przezcałąnoc–przyznaję.
–Jakieśproblemy?Todociebieniepodobne.Niepamiętam,
kiedyostatniociętakąwidziałam.
–Niemusiszsięonicmartwić,Anna.Tonicważnego.–
Próbujęjąprzekonać.–Serio!–dodaję,kiedywidzęjejpodejrz-
liwąminę.
