Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
próbowałsiędomniewjakikolwieksposóbzbliżyć.
–Czywidziszjakiśsenswtym,żebymporazkolejnyprzepraszał
cięzato,cozrobiłem?–zapytałispojrzałnieśmiałowmojeoczy.
Pokręciłamgłową.Miałamjednaknadzieję,żeniezrozumiałmnie
opacznie,sądząc,żemuwybaczyłamiżemiędzynamijeszczesię
jakośpoukłada,cojużzdarzałomusięwcześniej.
–Helenko,janaprawdęniechciałemrozpieprzyćnaszegożycia.
Nigdynieinteresowałymnieżadnekobietypozatobą.Przecież
wiesz…
–Wiem–odpowiedziałamicofnęłamsięokrok,kiedyjegodłońjuż
wędrowaławkierunkumojejtwarzy.
Grałnieuczciwie.Znówpróbowałprzekroczyćgranice,któredla
niegobyłyjużzamknięte.Wchwilachtakichjaktabudziłosię
wemnieolbrzymiepoczuciewiny,żemożeniezrobiłamwszystkiego,
byratowaćswójwieloletnizwiązek.Nadalkochałammęża.Nadal
widziałamwnimtegosamegoczłowieka,którymbyłkiedyś.Beztej
paskudnejskazynahonorze.Jednakwciążniepotrafiłam
muwybaczyć.Jeszczenieteraz.Amożenawetnigdy.Bonie
potrafiłamzapomnieć…
–Więcmoże…
–Nie!–przerwałammustanowczo.Tomusiałowreszciesię
skończyć,borujnowałożycienamobojgu.–Aterazzawieźmnie,
proszę,napociąg.
–Helenko?
Znałamtenjegobłagalnyton,któryzawszenamniedziałałtak
samo–łagodniałamiustępowałam.Aletymrazemmusiałambyćsilna
izdecydowana.Przymknęłamnachwilępowieki,wzięłamkilka
głębszychwdechów,anastępnieponownienaniegospojrzałam.Może
znówprzemawiałaprzezemnienaiwność,którąwszyscywnaszej
rodzinieprzezlatawykorzystywali,alemiałamnadzieję,żePiotrnie
będziedłużejdrążyłtegoniewygodnegotematu.
–Jesteśwstaniemicośobiecać?
Pokiwałamgłową,choćrozumpodpowiadałmi,bymbyła
rozsądniejsza.
–Obiecujesz,żebędzieszostrożna?–poprosiłztakątroską
wgłosie,żeztrudempowstrzymałamsię,bygonieprzytulić.
–Tak–odparłamiczuledotknęłamjegolekkozarośniętego
policzka.–Tylemogęciobiecać.
Niepowinnamtegorobić.Niezdążyłamnawetzareagować,kiedy
przyciągnąłmnieimusnąłswymiciepłymiwargamimojerozchylone
